Αναμένοντας εξ αποστάσεως την τρικυμία
Όταν οι πρωταγωνιστές των φαντασιώσεων βαριούνται
Είναι, άραγε, λογικό να αναμένω εξ αποστάσεως την τρικυμία και τις επακόλουθες στιγμές έντασης που βρίσκονται προ των πυλών; Να κοιτάζω από μακρυά καθισμένος σε μια ασφαλή θέση την θάλασσα της ζωής που αρχίζει να φουσκώνει κι εγώ να περιμένω την τρικυμία σαν παρατηρητής του φαινομένου, σίγουρος ότι δε θα βραχώ; Σαν ακίνητος Βούδας που έχει αλλού στραμμένη την προσοχή του να εποπτεύω κάτι που, κατά βάθος, δε με αφορά.
Πολύ ψύχραιμο και πολιτισμένο μου φαίνεται αυτό... Μήπως είναι δείγμα τρικυμίας εν κρανίω, κρυμμένης πίσω από μια εικονική ηρεμία;
Κι όση ώρα περιμένω για την έναρξη του θεάματος, εμφανίζονται οι εικόνες της δικής μου πραγματικότητας σαν σκηνές -όχι όμως από τα «Προσεχώς» αλλά από τα «Παρελθόντα»- και συσσωρεύονται, συνωστίζονται, αλληλοκαλύπτονται. Χωρίς χρονική συνέπεια, χωρίς περιορισμούς στο ποιόν των εμφανιζόμενων ατόμων, γίνονται τελικά ένας αλλόκοτος συμφυρμός και δημιουργούν ένα αποτέλεσμα απροσδιόριστο, σχεδόν αδιάφορο, ξένο, που το αντιμετωπίζω σαν ανάμνηση μιας έντονης ερωτικής συνεύρεσης που μοιάζει τώρα με ξινισμένο φαγητό και με κάνει να απορώ πώς κάποια στιγμή είχε διαγείρει τις αισθήσεις μου.
Η πιο θλιβερή εξέλιξη των εικόνων που περνάνε μπροστά στα μάτια μου στη μουβιόλα της φαντασίας είναι όταν οι πρωταγωνιστές τους δείχνουν βαριεστημένοι και άκεφοι, σα να αποτελεί αγγαρεία να κάνουν έστω και ένα μικρό πέρασμα σε μια σκηνή της φαντασίας σου. Αναρωτιέμαι, επιλέγουν άραγε οι ίδιοι με κάποιον μεταφυσικό τρόπο τα σκυθρωπά πρόσωπα με τα οποία εμφανίζονται ή εγώ ο ίδιος τους ενδύω με αυτά, για να τους απομακρύνω δια παντός από τη μνήμη μου;
<<
Επιστροφή στην κεντρική σελίδα
© 1998-2010: Κωνσταντίνος Ν. Ιωαννίδης