Αναρωτιέμαι
Ο λογισμός μου καθαρίζει. Γιατί, άραγε; Μήπως επειδή γίνεται η ψυχή μου πιο υγιής ή πάλι επειδή το σώμα μου γίνεται πιο άρρωστο;
Κι αν, αν λέω, οδηγούμαι σε αυτήν την καθαρότητα του λογισμού σε σχέση με το παρελθόν μου εκών-άκων, ακολουθώντας ένα πεπρωμένο που με υπερβαίνει και οδηγεί τα βήματά μου, τότε τί; Σ’ αυτήν την περίπτωση έχει άραγε κάποια αξία η καθαρότητα του λογισμού;
Μικρή σε σχέση με το τελικό αποτέλεσμα, αλλά έχει. Ένα άνοιγμα παράθυρου στον καθαρό ουρανό, μια ανάσα ελπίδας στην αέναη πορεία, στο αδιάκοπο κυνηγητό της ευτυχίας, χωρίς όμως αυτή να είναι εκ των προτέρων καθορισμένη και σαφής στην αντίληψή της.
Πρόκειται λοιπόν για έναν αγώνα δρόμου που, όση ώρα βρίσκεται σε εξέλιξη (επανα)προσδιορίζονται οι κανόνες του και μεταλλάσσεται διαρκώς το βραβείο που μας περιμένει την ώρα του τερματισμού. Αγωνίζομαι και συγχρόνως σχηματοποιώ και πλάθω το βραβείο που θα ήθελα να κερδίσω στο τέλος της καταπονητικής δοκιμασίας.
Ο λογισμός μου καθαρίζει. Γιατί, άραγε; Μήπως επειδή γίνεται η ψυχή μου πιο υγιής ή πάλι επειδή το σώμα μου γίνεται πιο άρρωστο;
Δεν παραπονούμαι για όσα μου έχουν παραχωρηθεί από τον Ουρανό και βρίσκονται στη σκοτεινή πλευρά της ζωής, αν το εξετάσει κανείς με ένα πεπερασμένο, γήινο, ασφυκτικό βλέμμα. Και -τί παράξενο!- την ίδια στιγμή που βιώνω τους αναπόφευκτους περιορισμούς της ύλης και το σώμα μου αρχίσει να βαρυγκομά σε πράγματα που άλλοτε ήταν μικρές καθημερινές ασκήσεις ζωής, την ίδια εκείνη στιγμή αισθάνομαι μια απροσδιόριστη δύναμη να με ωθεί.
Άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου αλλά και άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.
Αναρωτιέμαι...
<<
Επιστροφή στην κεντρική σελίδα
© 1998-2010: Κωνσταντίνος Ν. Ιωαννίδης