Συμπαντικές συμπτώσεις και μεταφυσικές (δολο)πλοκίες
Αυτή η κρυμμένη δύναμη της ψυχής ζητάει διέξοδο. Σα το νερό που αναζητάει ένα ρυάκι για να χωθεί μέσα του για να κυλήσει ελεύθερο, έστω και για λίγο, έστω κι αν από αλλού έχει διαγραφει η πορεία.
Ορισμένοι επιλέγουν σαν τρόπο έκφρασης αυτής της δύναμης την δημιουργία: ένα κομμάτι μουσικής, οι στίχοι ενός τραγουδιού, ένα -κάθε λογής- λογοτέχνημα.
Και μετά την εκτόνωση, μαζεύουμε τα κομμάτια της δημιουργίας που προέκυψε και ή τα εκθέτουμε σε κοινή θέα ή τα κλειδώνουμε σε ένα σκοτεινό ντουλάπι... ενός γραφείου, μια πονεμένης ψυχής, μικρή σημασία έχει.
Και κάποιοι άλλοι (κι ανάμεσά τους κι εγώ) καταθέτουν επιλεκτικά (με παράξενα ορισμένες φορές κριτήρια) ορισμένα ψήγματα της αέναης πρώτης ύλης σε βιβλία με συμβιβασμούς στην προβολή και προώθησή τους ή σε κάποια διαδικτυακή οικία από τις χιλιάδες που αιωρούνται στο διαδικτυακό σύμπαν, όπου η προσέγγισή τους από τον ανύποπτο συνοδοιπόρο συχνά απαιτεί συμπαντικές συμπτώσεις ή μεταφυσικές (δολο)πλοκίες.
Δεν είναι όμως μόνο αυτοί οι τρόποι να βγει στο φως η κρυμμένη δύναμη της ψυχής. Υπάρχουν και άλλοι που επιλέγουν να της δώσουν μια σκοτεινή μορφή, ίσως για να κρυφτεί, να πάψει να είναι τόσο ντροπιαστικά αποκαλυπτική: την κάνουν εσωτερική μελαγχολία και βουβό πόνο που σιγοτρώει την ψυχή τους. Αυτή η επιλογή απαιτεί αυστηρά κλείσιμο των κουρτινών της ψυχής, ώστε να μην εισχωρεί ούτε μια αχτίδα φωτός.
Έτσι βγαίνει στο φως το σκοτάδι.
Εκεί μέσα γεννιέται και μεγαλώνει η φθορά που αποδομεί ψυχή και σώμα και οδηγεί σε ένα εκ των προτέρων διαγεγραμμένο «τίποτα». Η ελπίδα να συντονιστούν μικρές χαμηλόφωνες φωνές με την κοσμική βοή και να μην πάνε παντοτινά χαμένες, πνίγεται για πάντα. Δε μπορώ να φανταστώ πώς αυτή η συνειδητή φθορά συγκεντρώνεται και μετατρέπεται σε κάτι χρήσιμο για την κοινωνία, εκτός από τον ρόλο του μπαμπούλα: «κοίτα πώς θα καταλήξεις αν....».
Αλλά βέβαια η συνέχεια μετά το «αν» μπορεί να κακοπέσει σε χέρια ανοήτων ή επιτηδείων και τότε δεν μας ξεπλένει ούτε ο Ιορδάνης ποταμός.
<<
Επιστροφή στην κεντρική σελίδα
© 1998-2010: Κωνσταντίνος Ν. Ιωαννίδης