Δύο ανάσες
Αυτό το όνειρο δεν ήταν άγριο. Κι ούτε όνειρο ήταν, εδώ που τα λέμε. Μάλλον μια προσπάθεια ήταν να δώσω τη μορφή του ονείρου σε μια αδιευκρίνιστη εικόνα που πέρασε για μια στιγμή μπροστά από τα μάτια μου.
Τέτοιες εικόνες περνάνε χιλιάδες κάθε ημέρα (ίσως ακόμα και κάθε στιγμή) αλλά δεν τις συγκρατούμε, επειδή έχουμε άλλα στο μυαλό μας εκείνη την ώρα ή επειδή έχουν κάτι που μας τρομάζει και επιλέγουμε να τις αφήσουμε να εξαφανιστούν. Δεν έχω τον χρόνο, ίσως και να μην έχω την δύναμη να αναζητήσω τί ήθελε να μου πει ο βαθύς εαυτός μου (ανατριχιαστικό... ακούγεται σαν το βαθύ κράτος της Τουρκίας!). Μπορεί όμως να έχω μια ιδέα τί ήθελε να μου πει κι έτσι επιλέγω να κρυφτώ στην πιο καλή κι απόμακρη κρυψώνα που υπάρχει: ανάμεσα στον κόσμο, σ' όλον τον κόσμο! Υπάρχει καλύτερος τρόπος να κρυφτεί κανείς από το να δημοσιοποιήσει τις μύχιες σκέψεις εν δυνάμει σε ΟΛΟΚΛΗΡΟ τον υπόλοιπο κόσμο; Δε φταίω εγώ αν ορισμένα εκατομύρια άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση στο internet!
Αποκωδικοποιώ λοιπόν αυτό που πέρασε μπροστά από τα μάτια μου: είδα τον εαυτό μου να είναι ξαπλωμένος ανέμελα σε ένα λιβάδι, σφύζοντας από υγεία. Μπορεί σε αυτήν την εικόνα να συνέτειναν και κάποιες παλιές φωτογραφίες μου που βρήκα πρόσφατα από την περίοδο που ήμουν δόκιμος του Πυροβολικού στη Σάμο, μια περίοδο της ζωής μου «επική» και ιδιαίτερα αθλητική.
Ήμουν ανέμελος εκείνη την περίοδο και δεν είχα τίποτα στο μυαλό μου να με βασανίζει. Άλλοι είχαν επιφορτιστεί με τις έννοιες μου κι εγώ δεν είχα κανενός τις αγωνίες στο κεφάλι μου. Δεν είδα κόσμο δίπλα μου, η εικόνα μου όπως προβαλλόταν προς τα έξω με γέμιζε ικανοποίηση, δεν είχα ανάγκη να αισθανθώ κάτι άλλο, ένιωθα απόλυτα καλυμμένος.
Ευτυχισμένος; Όχι, μάλλον ευτυχισμένος δεν ένοιωθα, αλλά χρειάζεται αυτό όταν είσαι τόσο ικανοποιημένος από τον εαυτό σου; Τόσο ωραία εικόνα, γιατί να αναζητώ σκοτεινές λεπτομέρειες που θα μπορούσαν να μειώσουν την ικανοποίηση;
Ξαναφέρνω στη μνήμη μου την εικόνα μου που πέρασε από μπροστά μου για κλάσματα του δευτερολέπτου και μια ανησυχία φωλιάζει στην καρδιά μου: ήμουν σαν άδειος σ' αυτήν την εικόνα, σαν κάτι να με ταλάνιζε πίσω από το ύφος της αυτοπεποίθησης που απέπνεα.
Πώς μπορώ να βγάζω τόσα συμπεράσματα από μια εικόνα που αναβόσβησε στα μάτια μου και χάθηκε; Ποιο δοχείο αναμνήσεων τροφοδοτεί τη μνήμη μου κι εμφανίζει άλλες παράπλευρες εικόνες δίπλα στην εικόνα του απόλυτα υγιούς, δυνατού νέου άντρα που τίποτα δεν τον ανησυχεί.
Μια στιγμή! Ο εγκέφαλός μου με ειδοποιεί ότι κατεβαίνουν και νέα στοιχεία... Ποιος ξέρει που κρύβονταν... γιατί άραγε επέλεξαν αυτήν την ώρα για να παρουσιαστούν;
Μμμ, τα στοιχεία δεν είναι εικόνες. Ούτε συναισθήματα. Κάτι αδιευκρίνιστο κατεβαίνει στο σκληρό δίσκο της ψυχής μου.
Μια ανάσα... κι άλλη μία! Δυο ανάσες που συνυπάρχουν, παράλληλες, σύγχρονες από τον ίδιο άνθρωπο, αυτό φορτώθηκε στο σκληρό δίσκο.
Χρειάζομαι κι άλλα στοιχεία, δεν μπορώ να καταλάβω τί συμβαίνει!!!! Η όλη κατάσταση με μπερδεύει, η εικόνα του υγιούς νέου άντρα τρεμοπαίζει κι εμφανίζεται ένας άντρας ακόμη. Μοιάζει κάπως με τον προηγούμενο, αλλά δε μου φαίνεται καθόλου εύρωστος. Ούτε ανέμελος. Οι ανάσες των δύο συντονίζονται, γίνονται ταυτόσημες.
Τώρα βλέπω ένα μόνον άντρα. Έναν εαυτό. Δείχνει ευάλωτος, δεν πατάει πολύ σταθερά πάνω στη γη, αλλά είμαι χαμογελαστός. Ανήσυχος, αλλά ευτυχισμένος.
Σιγά-σιγά, οι δύο ανάσες γίνονται μία και η εικόνα εξαφανίζεται...
<<
Επιστροφή στην κεντρική σελίδα
© 1998-2010: Κωνσταντίνος Ν. Ιωαννίδης