'Α-χρονος
Περπατάω κουρασμένος με ένα διάπλατο χαμόγελο ευτυχίας στο πρόσωπό μου, σέρνοντας το πόδι μου: οι φυσικές μου δυνάμεις με εγκαταλείπουν σταδιακά και οι λειτουργίες ζωτικών οργάνων εκφυλίζονται, αυτός είναι ένας απαράβατος κανόνας της ζωής. Είναι μοιραίο, δεν θα μπορούσα να έχω την απαίτηση να ξεφύγω από το πεπρωμένο μου που είναι γραμμένο στο βιβλίο του Ουρανού.
Όσο περπατάω σ' αυτό το μονοπάτι οι εικόνες εναλάσσονται πριν καλά-καλά προλάβω να τις αφομειώσω, να τις αναλύσω, να τις αξιοποιήσω. Αλλά συνεχίζω την πορεία, δεν έχω την πολυτέλεια του χρόνου να σταματήσω αυτά που συμβαίνουν γύρω μου και μέσα μου.
Μαθαίνω από τα λάθη μου, όχι τόσο ώστε να μην τα επαναλάβω, όσο ώστε την επόμενη φορά που θα τα κάνω να μπορώ να τα συσχετίσω με το παρελθόν και να τα ταξινομήσω στη συνείδησή μου ως «λάθος τύπου π.χ. Β». Αυτό είναι να μαθαίνεις από τα λάθη σου: δυστυχώς όχι για να μην τα επαναλαμβάνεις, αλλά όταν τα επαναλαμβάνεις να σου φαίνονται οικεία και να τα αναγνωρίζεις, να ξέρεις τέλος πάντως τί λάθος έκανες. Κάτι είναι κι αυτό, αλλά δεν είναι το παν.
Τα μόνα λάθη που δεν επαναλαμβάνονται είναι αυτά για τα οποία υπάρχουν φυσικοί περιορισμοί στην διενέργειά τους, που μας παραχωρούνται από τον Ουρανό, άλλες φορές σε μια ένταση που γκρεμίζει τα πάντα στο πέρασμά της κι άλλες σε πιο ήπια μορφή που -κατά έναν παράξενο τρόπο!- ενώ θα έπρεπε να μας ανακουφίζει, μας αφήνει παραπονούμενους.
Δεν είναι η εσωτερική μας βελτίωση, η εμπειρία, η σοφία που μας κάνει να αναγνωρίζουμε τα λάθη και τις αμαρτίες μας που συντελούν στο να μην τα επαναλάβουμε. Είναι η φθορά που έρχεται με τον χρόνο που μας περιορίζει να κινηθούμε για να διαπράξουμε. Κι απλώς ακούγεται πιο όμορφα στ' αυτιά και την καρδιά μας να αποδίδουμε τη μη επανάληψη σε συνειδητή επιλογή απ' ότι να παραδεχόμαστε ότι δεν αντέχουν πια τα πόδια μας...
Τουλάχιστον μαθαίνουμε, αυτό δεν μπορεί να το αρνηθεί κανείς. Προχωράμε όλοι μαζί σε μια βουβή παρέλαση σ' αυτό το μονοπάτι της ζωής, δίνοντας ο ένας κουράγιο στον άλλο, ελπίζοντας να μείνει ένα μέρος από τα λόγια κατανόησης που εκστομίζουμε και για εμάς.
<<
Επιστροφή στην κεντρική σελίδα
© 1998-2010: Κωνσταντίνος Ν. Ιωαννίδης