Σύνδεση με το Έξω
Ένα βήμα εμπρός δειλά και δύο πίσω θαρραλέα
Ακούω οικείες φωνές στο διπλανό δωμάτιο. Οικείες αλλά κάπου-κάπου αυστηρές. Συγκεντρώνω το βλέμμα μου λες κι αυτό θα με βοηθήσει να ακούσω καλύτερα. Βλέπω το φως από έξω να πλημυρίζει την πόρτα σα να περιμένει ένα σήμα μου για να περάσει.
Αλλά διστάζω, δεν είμαι σίγουρος οτι θα μπορέσω να διαχειριστώ τόσο Φως στη ζωή μου, σα να μην είμαι ακόμη έτοιμος. Και ενώ είχα προχωρήσει δειλά ένα βήμα εμπρός, κάνω θαρραλέα δύο βήματα πίσω και επιστρέφω στο δωμάτιο με εικονική αυτοπεποίθηση και αδικαιολόγητη φιλαρέσκεια, λες και με ένα τόσο δα βηματάκι που έκανα μπόρεσα να δω τί κρύβεται έξω από την πόρτα μου.
Αναζητάω στην βιβλιοθήκη του νου όπου κάθε λογής γνώσεων έχουν καταχωρηθεί (ή μήπως καταχωνιαστεί;) μια κουβέντα που αισθάνομαι ότι ταιριάζει στην περίσταση και επιβεβαιώνει την άτακτη -αλλά αξιοπρεπή!- οπισθοχώρησή μου: «Δεν είν' ώρα ακόμα γι αυτό, κάθε πράγμα στον καιρό του».
Ποιό είναι «αυτό», δεν ξέρω...
Και μετά, χαρούμενος που επέδειξα ανησυχία πνεύματος αλλά και -την κρίσιμη στιγμή- ωριμότητα και αυτοσυγκράτηση, μετακυλύω στο μέλλον αυτά «που δεν είναι του παρόντος» και επιστρέφω στο δωμάτιό μου. Κατά βάθος ηττημένος, ταπεινωμένος που δεν απετόλμησα να κάνω ένα βήμα πιο κοντά στην πύλη που με συνδέει με το έξω, αλλά ήρεμος που μπορώ πλέον να διαχειριστώ τα όσα συνήθως μου επιφυλάσσει το «μέσα».
Και οι ημέρες περνάνε ευτυχισμένα, λιγότερο ανώδυνα απ' ότι ίσως θα μου άξιζε, περισσότερο ανεπαίσχυντα απ΄ότι θα έπρεπε αν εφαρμοζόταν ένας ηθικός νόμος χωρίς συμβιβασμούς και ημίμετρα και σε κάθε περίπτωση όσο ειρηνικά απαιτείται για να κοιμίζω κάθε βράδυ τις μεγάλες μου αγωνίες και μετά να πέφτω κι εγώ για ύπνο.
Γιατί νοιώθω τόσο σίγουρος ότι η σύνδεση το ΕΞΩ ξεκινάει από μέσα μου;
<<
Επιστροφή στην κεντρική σελίδα
© 1998-2010: Κωνσταντίνος Ν. Ιωαννίδης