Εδώ τώρα
Ευτυχώς είμαι μια χαρά. Πονάω ανεπαίσθητα μόνο όταν αναπνέω, αλλά παράπονο δεν έχω. Μεγάλη ευλογία από τον Ουρανό είναι να μπορώ να οριοθετώ την πορεία μου χωρίς να ασφυκτιώ όταν προσεγγίζω τα όρια. Κι ούτε να δυσανασχετώ και να μεμψιμοιρώ που η αυλή του κόσμου μου δεν εκτείνεται λίγα μέτρα πιο πέρα. Κι αυτή η εμπιστοσύνη... τί σου λέει αυτή η εμπιστοσύνη σ’ ένα σύστημα αξιών παντελώς άγνωστο και ξενόφερτο που αισθανόμαστε οτι μας αφορά τόσο καλυτικά σα να είναι δικό μας δημιούργημα; Μυστήρια πράγματα, τόσο μυστήρια που γίνονται οικεία, χάνονται στα βάθη ενός ασυνείδητου που συνειδητοποιούμε οτι καθόλου τυχαία δεν βρέθηκε στον δρόμο μας και πρέπει να το διαχειριζόμαστε με σεβασμό για να το βρουν οι επόμενοι λίγο καλύτερο απ’ ότι το βρήκαμε εμείς. Είμαστε, κατά βάθος, εντελώς ελεύθεροι να απαγορεύουμε στον εαυτό μας αυτά που θα μας φυλάκιζαν σε μια εικονική πραγματικότητα χωρίς εικόνες, χρώματα και μελωδίες. Ευχαριστώ γι αυτήν την αναπνοή, ήταν λυτρωτική και σωτήρια, τώρα που το σκέφτομαι με ηρεμία στην ψυχή μου. Και οι άλλες, οι προηγούμενες, κι αυτές λυτρωτικές και σωτήριες αλλά εκείνη την ώρα είχα άλλα πράγματα στο μυαλό μου και δε μπόρεσα να συνειδητοποιήσω την αξία τους. Θέλεις άλλες 1.000.000.000 λέξεις για να περιγράψεις αυτό που νοιώθεις και μόλις διατύπωσες σε μια κόλλα χαρτί; Σταμάτα! Εδώ σταμάτα. Εδώ ακριβώς.
<<
Επιστροφή στην κεντρική σελίδα
© 1998-2010: Κωνσταντίνος Ν. Ιωαννίδης