Πύργοι στον Ουρανό
Δεν είμαι μοναχικός, μόνος είμαι. Έκανα μια στάση για να ξεκουραστώ και θα ξαναγυρίσω πίσω εκεί που ήμουν (πού ακριβώς ήμουν, μη με ρωτήσετε...) μ' ένα χαμόγελο ευτυχίας. Τώρα γιατί ακριβώς χαμογελούσα, και πάλι δε μπορώ να σας απαντήσω με σιγουριά κι έχω μάθει, όταν δεν είμαι σίγουρος για την απάντηση, να μη δίνω καμια.
Σ' ένα πύργο είμαι και είμαι χαρούμενος γιατί πολύ ήθελα να τον επισκεφτώ. Άρα, αφού τα κατάφερα, δε μπορεί, πρέπει να είμαι χαρούμενος.
Δεν πατάω σταθερά στη γη, αλλά μπορώ να σταθώ στα πόδια μου κι αυτό είναι πολύ σημαντικό. Βλέπω χαρούμενο κόσμο δίπλα μου, παντελώς άγνωστο και αισθάνομαι τόσο οικεία μαζί τους. Ίσως γιατί μπορώ με αρκετή ασφάλεια να προβλέψω οτι δε θα τους ξαναδώ ποτέ. Έτσι μπορούμε όλοι μας με ένα συνωμοτικό, αινιγματικό χαμόγελο να γιορτάσουμε σε χαμηλούς τόνους το τελεσίδικο γεγονός οτι αυτή μας η τυχαία συνάντηση θα είναι η μοναδική. Θα ήταν άραγε ανορθόδοξο να πιούμε σε αυτήν ακριβώς τη βεβαιότητα της μη συνάντησής μας στο μέλλον;
Πολύ όμορφη και δροσερή ατμόσφαιρα -κυριολεκτικά!- εδώ που βρίσκομαι πάνω στον ουρανό αλλά ώρες-ώρες αισθάνομαι οτι δεν μπορώ να αναπνεύσω. Πολύς κόσμος, ο ένας πάνω στον άλλο. Πρώτα μαζευόμαστε σαν τα πρόβατα και μετά δυσανασχετούμε για τις συνθήκες που οι ίδιοι δημιούργησαμε.
Συγκεντρώνομαι στον εαυτό μου για να κάνω τη διαδικασία της αναπνοής μια συνειδητή επιλογή μου που μου χαρίζει το υπέρτατο δώρο της ζωής και όχι μια ασυναίσθητη διαδικασία που μου επιβάλλεται από ένα αόρατο ένστικτο επιβίωσης.
Οι άλλοι με παρεξηγούν. Ίσως εκλαμβάνουν αυτή μου τη συγκέντρωση ως απαξίωσή τους.
Ρίχνω κλεφτές ματιές γύρω μου. Δεν έχω τον χρόνο, ούτε την ψυχική δύναμη αλλά σε τελική ανάλυση ούτε και την επιθυμία να διακόψω την πορεία της καθημερινότητάς μου (ακόμη κι αν βρίσκομαι σε στάση όπως τώρα) και να στραφώ στις μικρές ή μεγάλες αγωνίες των διπλανών μου, αν αυτοί βρίσκονται έξω από το περιχαρακωμένο τετράγωνο της ζωής μου έτσι όπως το ορίζουν αόρατες συντεταγμένες.
Παλαιότερα το έκανα συστηματικά. Αντλούσα μια παράξενη ευχαρίστηση ζώντας στιγμές στον χρόνο από τις ζωές των άλλων. Δεν ήμουν καθόλου στερημένος από ευτυχία, αγάπη και προσοχή, κάθε άλλο. Γιατί το έκανα; Για να γαληνέψω αόρατες τύψεις ίσως, μπορεί πάλι για να προβάλλω μια καλή και συμπονετική εικόνα του εαυτού μου στον Ουρανό, ακόμα κι από ειλικρινές ενδιαφέρον, στ’ αλήθεια δεν μπορώ να είμαι σίγουρος. Πάντως το έκανα. Στην αρχή με εμφαντικότητα, σα να ήθελα να επικοινωνήσω στους άλλους οτι οι στιγμές τους γίνονται -έστω και πρόσκαιρα- και δικές μου. Αργότερα με διακριτικότητα, προσοχή, φόβο... σα να μην ήθελα να προσβάλλω τον εαυτό μου που αναλώνει μέρος από το ενδιαφέρον του στις στιγμές των άλλων. Τώρα το κάνω πολύ λιγότερο. Τι ειρωνία, είναι σα να γεμίζω ένα δοχείο με καθόλου προσοχή...
Παράξενες σκέψεις περνούν από το μυαλό μου όταν βρίσκομαι πάνω σε πύργους.
ΥΣΤ. Όταν τελείωσα την κατάθεση, διεπίστωσα οτι είχα ξαναγράψει για πύργους.
Εκείνοι όμως ήταν Πύργοι στην άμμο.
<<
Επιστροφή στην κεντρική σελίδα
© 1998-2010: Κωνσταντίνος Ν. Ιωαννίδης