Η ζωή είναι ΚΑΙ αλλού
Έπαιρνα ένα μεταφυσικό ύφος και με άδειο βλέμμα -σαν πρεζακωμένος ροκάς- εστίαζα το βλέμμα στο πουθενά και έλεγα με χαμηλή φωνή, εξασφαλίζοντας ωστόσο ότι θα μπορούσαν οι άνθρωποι τριγύρω -όσοι με ενδιέφεραν- να με ακούσουν: «Η ζωή είναι αλλού».
Μεταθέτοντας τις συντεταγμένες ευθύνης από το «εκεί και τότε» σε έναν αδιευκρίνιστο χωρόχρονο, κέρδιζα χρόνο και δικαιολογούσα όλα τα κενά. Αν η ζωή είναι κάπου αλλού, οι συμβατικότητες που με κρατούσαν γειωμένο σε εκείνο το σημείο δεν θα έπρεπε να αποτελούν λόγο ανησυχίας. Είχε δίκιο λοιπόν ο Μίλαν Κούντερα.
Ή μήπως όχι;
Δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε τις ακριβείς συντεταγμένες της ζωής σε γεωγραφικό μήκος και πλάτος, ακριβείς ώρες στο 24ωρο υπολογισμένες με το ηλιακό ρολόι, ούτε και στιγμές που απορρέουν από συγκεκριμένες δραστηριότητες της ζωής που προξενούν ρίγη συγκίνησης στους ανθρώπους.
Ακόμα και στα πιο ασήμαντα, στα πιο ανύποπτα και στα πιο παράδοξα βρίσκεται η ζωή. Όχι πάντα ευχάριστη, ίσως καθόλου διασκεδαστική, αλλά πάντως... ζωή! Κι αντί να αλλάζουμε διαρκώς τη θέση μας για να έχουμε καλύτερη οπτική γωνία της, ίσως είναι καλύτερα απλώς να κλείσουμε τα μάτια κι αντί να την κυνηγάμε, να την αφήσουμε να έρθει σε εμάς, αβίαστα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά.
Μια λέξη, τρία γράμματα που αλλάζουν τη στάση ζωής που είχα μέχρι χθες το απόγευμα, ακριβώς στις 19 και 45: Η ζωή είναι και αλλού...
<<
Επιστροφή στην κεντρική σελίδα
© 1998-2010: Κωνσταντίνος Ν. Ιωαννίδης