Μια ακόμη ευκαιρία που δεν δικαιούμαι
Κάθε φορά που καταλαγιάζει ο θόρυβος της μάχης, στέκομαι πάνω από τα αποκαΐδια απελπισμένος. Με ποιους πολέμησα και για ποιον ακριβώς λόγο… θα σας γελάσω! Στ' αυτιά μου όμως αντηχούν ολοζώντανες οι φωνές θυμού και τα μουρμουρητά της δυσαρέσκειας, ενώ από τη μουβιόλα της κινηματογραφικής μηχανής της ψυχής μου περνάνε καρέ-καρέ όλες οι χαμένες ελπίδες και οι ευκαιρίες που δεν ευωδόθηκαν.
Εν τω μεταξύ, το φεγγάρι συνεχίζει αμέριμνο τις στροφές του γύρω από τη γη και ανύποπτα, όταν συμπληρωθεί ένας απροσδιόριστος αριθμός στροφών, όλα αλλάζουν χωρίς ουσιαστικά να έχει συμβεί κάποια δραματική αλλαγή στις εξωτερικές συνθήκες του κόσμου, αν βέβαια κάποιος αναζητήσει αυτόν τον κόσμο σαν κάτι ευρύτερο από την αυλή του σπιτιού του.
Χωρίς λοιπόν να έχει αλλάξει ουσιαστικά κάτι, όλα δείχνουν διαφορετικά: μαζί με τα λιωμένα χιόνια εξαφανζονται και οι αιτίες της -πρόσκαιρης- δυστυχίας. Κι ενώ η νέα πραγματικότητα -εντελώς ίδια με την προηγούμενη- βρίσκεται μπροστά στα μάτια μας, αναζητάμε μια σημειολογική οριοθέτηση της ανανέωσης. Αναζητά επίμονα η ψυχή μου αυτό το κάτι που θα δώσει σχήμα και χρώμα κι άρωμα στην ελπίδα που αρχίσει σιγά-σιγά να ξεπροβάλλει διστακτικά. Και με ιδιαίτερη καλοπιστία, γαντζώνεται από μια εικόνα (απ' αυτόν τον κόσμο ή από άλλους, δεν έχει τόση σημασία) και συνεχίζει την ανέναη πορεία προς το απόλυτα άγνωστο... με ελπίδα!
Αυτό το λουλούδι που δεν κάηκε από την χιονόπτωση, αυτό το γέλιο που δεν έσβησε από την καταστροφή, σηματοδοτεί μια ακόμη ευκαιρία (για τί ακριβώς, δεν είμαι απόλυτα σίγουρος) που δεν πρόλαβα να ζητήσω. Κι ίσως δεν την δικαιούμαι.
<<
Επιστροφή στην κεντρική σελίδα
© 1998-2010: Κωνσταντίνος Ν. Ιωαννίδης