Το Χρονικό μιας Επιστροφής

Έρχονταν τρέχοντας προς τη μεριά μου σαν ανέμελα παιδιά. Κι εγώ, αγέρωχος και αυστηρός σαν τον Εγωιστή Γίγαντα του Oscar Wilde τα έδιωχνα:
- Τι γυρεύετε εδώ; Δε σας είπα να πάτε αλλού να παίξετε; Με ενοχλείτε!

Κι αυτά, με κοιτούσαν με απορία:
- Μα, δεν κάναμε τίποτα... και γιατί εσύ είσαι τόσο κατσουφιασμένος;

Κοιτώντας τα στατιστικά των επισκέψεων στις ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ, συνειδητοποίησα ότι, από τον Οκτώβριο του 2007 που έπεσε η αυλαία της ιστοσελίδας μου μέχρι σήμερα, κάθε μήνας παρουσιάζει αυξημένο αριθμό επισκέψεων. Είναι τρελλοί αυτοί οι Ρωμαίοι...

Και χθες, απρόσμενα, έφτασε στον υπολογιστή μου ένα χαμένο χαμένο μήνυμα (υπάρχουν άραγε κι άλλα τέτοια;) από τις 17 Οκτωβρίου 2007, υπό τον τίτλο Μείνε όπως είσαι.

Έφερα στο μυαλό μου τους στίχους μου από ένα τραγούδι που είχαμε φτιάξει κατά την πρόσφατη -και απόλυτα προσωρινή!- επανασύνδεση του συγκροτήματος των νεανικών μας χρόνων με τον Αλέξανδρο Μολφέση:
Περπατώ στο κενό,
Μα έχω τύχη βουνό

Πράγματι έχω τύχη βουνό που μπορώ να επικοινωνώ -σιωπηλά- μαζί σας. Κι αποφάσισα να σταματήσω να αποδιώχνω τις σκέψεις που αναζητούν καταφύγιο στον κήπο της ψυχής μου. Έτσι απλά, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά. Όλα τα κείμενα θα είναι επιμελώς πεταμένα σε μια νέα ενότητα (μαζί με φωτογραφίες μου παλιές και νέες) που ονομάζεται «Πετώντας την εφημερίδα στη Θάλασσα, για να μοιραστώ με τον Ωκεανό τις μύχιες σκέψεις μου» (*). Και κάπου-κάπου, θα εμφανίζονται και κάποια παλαιότερα κείμενά μου που χτύπησαν αόρατα καμπανάκια.

Αυτό που περιγράφεται στις πρώτες γραμμές του κειμένου είναι οι σκέψεις που στριφογύριζαν στο μυαλό μου και θα ήθελαν (ή μήπως εγώ θα το ήθελα αυτό;) να κατατεθούν στον Ωκεανό της Ζωής.

Κι έτσι σαν τον Εγωιστή Γίγαντα των τελευταίων σελίδων του διηγήματος σταμάτησα το κυνηγητό των φαντασμάτων και συνειδητοποίησα οτι επιζητώ αυτά τα γάργαρα παιδικά γέλια στον κήπο της ψυχής μου. Στο κάτω-κάτω, τα παιδικά γέλια είναι το τραγούδι του Θεού.

(*) Βασισμένο στο βιβλίο του Ζοζέ Σαραμάγκο «Τη χρονιά που πέθανε ο Ρικάρντο Ρέις»


<<