Το φως που κρύβεται πίσω από αυτό που αντικρίζουν τα μάτια μου

Το θεόρατο κτίριο που αντικρίζω μπροστά στα μάτια μου, μου κόβει την ανάσα. Γοτθικού ρυθμού ή μη, για εκκλησιαστικούς ή άλλους σκοπούς, από αγνό καλλιτεχνικό οίστρο του δημιουργού ή από ματαιόδοξη εγωπάθεια του χορηγού, είναι πάντως μια εικόνα που σημαδεύει τον ορίζοντά μου.

Το βλέμμα μου περνάει επάνω της και μετά, σαν ταξιδιάρικο πουλί, πετάει σε άλλες εικόνες. Πριν όμως χαθεί για πάντα από τα μάτια μου... μια τελευταία ματιά. Υπάρχουν τόσα άλλα που δε συναντάει εύκολα το μάτι... αλλά υπάρχουν! Υποτασσόμενα σ' ένα αδιόρατο ιερό καθήκον, υπακούουν στο πεπρωμένο που τα τραβά μακριά από το κέντρο της σκηνής. Τόσο έντονα, τόσο προφανή, τόσο μακριά από τα φωτεινά σήματα που στέλνουν τα κύτταρα του αμφιβληστροειδούς χιτώνα στον εγκέφαλο, για να καταλάβει αυτός (ο μπουμπούνας!) τι βλέπει το μάτι.

Εικόνες που αγκαλιάζουν το μάτι και μελωδίες που χαϊδεύουν τα τύμπανα των αυτιών.

Αναρωτιέμαι...

Προσπαθώ να ανασύρω από τις κυψέλες της μνήμης μου τέτοιες εικόνες και μελωδίες που με κατέλαβαν εξαπίνης και με κυρίευσαν. Κολυμπάω στον ωκεανό της ψυχής και αναζητώ στις παραλίες στιγμές και σημάδια «ατάκτως ειρημμένα».

Τα βρίσκω σιγά-σιγά...

Η ηχητική πανδαισία του Dark Side of the Moon των Pink Floyd. Ανέτοιμα τ' αυτιά μου για τόσο σημαντικούς ήχους που σε συνδέουν κατ' ευθείαν με τον Ουρανό... ότι μπορεί να αντιλαμβάνεται σαν ουρανό ένας εντεκάχρονος. Και πριν καλά-καλά συνέλθω από την σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού, πριν προλάβω να συνειδητοποιήσω πόσο τεράστιο ήταν αυτό το έργο (όχι μόνο για την μουσική μου διαπαιδαγώγηση...) , ήρθε το Wish you were Here και γκρέμισε τα τελευταία κάστρα αμφιβολιών, κάνοντάς με παντοτινό φίλο των Pink Floyd.

Και μετά, το γυναικείο άγγιγμα. Ένας στροβιλισμός συσπάσεων και πρωτόγνωρων συναισθημάτων, ένα πινγκ-πονγκ ανάμεσα στην ψυχή και το σώμα σ' ένα αέναο αγώνα που συμβαίνει μέσα μου, αλλά συγχρόνως τον παρατηρώ σαν τρίτος, χωρίς να μπορώ να προβλέψω ποιος θα υπερισχύσει.

Αγγίγματα, αρώματα, ουσίες... κι οινοπνεύματα! Το πρώτο αλκοόλ που κύλησε στο αίμα μου και συμμετείχε ενεργά στα δρώμενα, βαραίνοντας το κεφάλι και δίνοντας δύναμη σε εικόνες που, υπό άλλες συνθήκες θα είχα αγνοήσει: η γεύση του gin, σαν «πεύκο στο ποτήρι» μου είχα φανεί, θυμάμαι.

Αυτά και άλλα, τόσα άλλα, με τα οποία ένας νέος προσπαθεί να ξεδιψάσει την ακόρεστη δίψα για ζωή, όταν δεν έχει καλά-καλά καταλάβει τί είναι ζωή. Όχι δηλαδή οτι καταλαβαίνει αργότερα...

Πίσω απ' όλα αυτά -το συνειδητοποιώ τώρα- κρυβόταν η δίψα να αγγίξω τη ζωή με την ψυχή και το σώμα. Το κίνητρο, το φως που κρυβόταν πίσω από αυτό που αντίκριζαν τα μάτια (της ψυχής;) μου.

Όλα αυτά πέρασαν και χάθηκαν αφήνοντας πίσω τους ένα λυκόφως, σαν τον ήλιο πίσω από το Duomo στο Μιλάνο.

<    >    ^