Μπορώ να περιμένω

Εντάξει, ας μην είμαστε υπερβολικοί. Μπορώ να περιμένω. Δεν πρέπει να έχω παράπονα, ακόμα κι αν τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι αισθητά καλύτερα. Ώρες-ώρες στιγμιαία μελαγχολώ αλλά δεν καταθλίβομαι γιατί με τη μελαγχολία μπορώ να έχω έλεγχο της μπάλας, με την κατάθλιψη, όχι! Άσε δηλαδή που, αν κανείς μάθει να διαχειρίζεται τη μελαγχολία, η ζωή μαζί της μπορεί κάποιες στιγμές να προσφέρει συγκινήσεις που δε μπορούσες να φανταστείς. Θέλει όμως γνώση του μέτρου, γιατί η κατάσταση μπορεί εύκολα να ξεφύγει και μετά η κατρακύλα δε σταματάει με τίποτα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα με τη μελαγχολία, είναι οτι δε σου επιτρέπει να δείξεις στους αγαπημένους σου πόσο τους αγαπάς. Αντίθετα, σε διευκολύνει να δείξεις άκοπα σε αυτούς που σου είναι αδιάφοροι, πόσο αδιάφοροι σου είναι! Κι έτσι, με έναν βαρύθυμο ελιγμό, προσπαθώ να απομακρύνω όλες τις δυσάρεστες εκφάνσεις της καθημερινότητας που τίποτα δεν προσφέρουν και επιλέγω άλλες θετικές, μερικές ξεχασμένες, όχι όμως σβυσμένες οριστικά απ' ότι φαίνεται. Μετρώντας τις δυνάμεις μου, μένω συχνά στην άκρη για να αποφύγω κακοτοπιές και παίζω με τη βαρειά φανέλα που κάποτε φορούσα, σε γήπεδα που αυτή η φανέλα έχει ακόμα πέραση. Δεν είναι ασήμαντο αυτό. Και μπορώ να περιμένω. Τί ακριβώς, δεν είμαι απόλυτα σίγουρος, η ήπιων τόνων όμως αναμονή καλύπτει φθοροποιές απορίες και διλήμματα. Κι ακόμα, σε βοηθάει να αντιληφθείς αυτά που έχουν αξία γύρω σου ώστε να τα προστατέψεις, από εξωτερικούς κινδύνους και από τον ίδιο σου τον εαυτό.

Μπορώ να περιμένω. Όχι όμως για πάντα...

^