Περήφανη οπισθοχώρηση

Αγγίζω επιφυλακτικά το κουτί της Πανδώρας που βρέθηκε τυχαία (;) μπροστά μου, με υποδόριες τύψεις για την ορμέφυτη διάθεσή μου να το ανοίξω. Φοβισμένος από τις σκοτεινές σκέψεις μου, το κλείνω ερμητικά φορώντας το προσωπείο του ενάρετου ασκητή.

Σε μια στιγμή πρόσκαιρης ωριμότητας, συνειδητοποιώ οτι τα κύμματα δεν μπορούν ποτέ να πνίξουν την θάλασσα, όσο κι αν θα το ήθελα για να τιμωρηθεί για την έπαρσή της η ανθρωποπνίχτρα.

Νευρικά κινώ τα δάχτυλά μου με κινήσεις νευρικές: μα πού έβαλα το κουτί της Πανδώρας;

^