Θετικές σκέψεις, ναι!... αλλά γιατί ο απόηχος να είναι αρνητικός;

Οι θετικές σκέψεις στη ζωή με βοηθούν να ατενίσω το άπειρο του κόσμου, χωρίς να του επιτρέπω να με καταπιεί. Ανυψώνομαι πάνω από την καθημερινότητα για να διακρίνω καλύτερα τα ορατά και αόρατα που με περιβάλλουν, αλλά εις μάτην. Χωρίς να το καταλάβω, βρίσκω τον εαυτό μου κάτω από τα μαύρα σύννεφα της ανθρώπινης αγωνίας. Δεν μπορώ, όσο κι αν προσπαθώ, να κατακτήσω τη φυσική πραγματικότητα, τα πηγαίνω όμως αισθητά καλύτερα όταν τα καλύπτω όλα στη ζωή μου με μια αραχνοΰφαντη μεταφυσίκη εσάρπα που μου δημιουργεί την ψευδαισθησία ότι με προφυλάσσει από το κρύο και τις σκοτεινές σκέψεις: στην πραγματικότητα, τίποτα από τα δύο δεν κάνει.

Κατά έναν αδιανόητο τρόπο, πάντα κάνω σκοτεινές σκέψεις όταν βρίσκομαι σε φωτεινά ξέφωτα της ζωής. Και αντίθετα, όταν όλα είναι σκοτεινά γύρω μου, παραφυλάω το φως.

Στ' αλήθεια δε μπορώ να εξηγήσω αυτό που μου συμβαίνει: κάθε φορά που με πλημμυρίζουν κύματα αδιευκρίνιστης ευτυχίας, ένας άγνωστος μηχανισμός κινητοποιείται για να με απομακρύνει, λες και υπάρχει κίνδυνος να πνιγώ στο μέλι... Από το «εκεί Ψηλά» βρίσκομαι σε μια στιγμή στο «εδώ κάτω». Και τότε, για άμυνα, αποδιώχνω επίφοβα πεδία, αλλά μαζί τους απομακρύνονται και συναρπαστικές εκφάνσεις της ζωής μου, που λες και αφορούν κάποιον άγνωστο: δεν αναγνωρίζω τον τρελλάρα που -πριν μόλις δυόμιση χρόνια- έφθασε μέχρι το Κογκό της Αφρικής. Στη θέση του κάθεται ένας σχεδόν φοβισμένος μεσήλικας που επιλέγει ασφαλείς κινήσεις και διστάζει να πάει μέχρι και στο περίπτερο στην άκρη του δρόμου.

^