Η χρυσή σιωπή

Α, η σιωπή... αυτή η ταπεινή και καταφρονεμένη σιωπή. Ατόφιο χρυσάφι της ανθρώπινης φύσης που οι περισσότεροι το πνίγουν σε ωκεανούς σαλιαρισμάτων και μπουρδολογίας.

Κι όταν αυτή η σιωπή, συνοδεύεται από γνώση σμιλεμένη από τον καθημερινό πόνο, τότε γίνεται ο υπέρτατος προορισμός του ανθρώπου. Και στις στιγμές της ανύποπτης ευτυχίας που πλημμυρίζει κάθε γωνιά της ψυχής, η σιωπή είναι η μόνη που μπορεί να διατηρήσει την πορεία σταθερή. Μια υπερ-πολύτιμη περιουσία, που γίνεται ο σιωπηλός συνοδοιπόρος που θα συντροφεύει για πάντα χωρίς ποτέ να ζητά πομπώδη αναγνώριση.

Κάνω συνεχείς προσπάθειες να την κερδίσω, αλλά οι γοητευτικές σειρήνες και οι σκοτεινοί λογισμοί με βγάζουν εκτός πορείας.

Σε κάθε περίπτωση, η προσπάθεια συνεχίζεται αδιάλειπτα.

^