Απολογητικό

Συγχώρησέ με, το μόνο που έκανα ήταν να βάλω λίγο δροσερό αέρα του βουνού στο κείμενό μου, δεν υπήρχε λόγος να θυμώσεις. Οι προθέσεις μου είναι καλές. Ίσως δεν είναι αγνές, αλλά πάντως καλές είναι. Κι ανάμεσα στις γραμμές, άφησα να μπει λαθραία μια τρυφερή μελαγχολία, απ’αυτήν που ζεσταίνει την καρδιά κι όχι εκείνη που παγώνει το βήμα του ανύποπτου. Δε το φαντάστηκα οτι θα σε ενοχλούσε. Ασφαλώς δεν ήταν εύκολο να αγκαλιάσεις το δώρο μου και να το φυλακίσεις στην αγκαλιά σου, μάλλον είχες άλλα στο μυαλό σου απ’αυτά που ταλανίζουν όλους τους ανθρώπους της εποχής μας. Έπρεπε να το έχω σκεφτεί, οι άνθρωποι σήμερα ανακουφίζονται όταν είναι δυστυχείς κι αν νοιώσουν την ανάγκη να χαμογελάσουν πνίγονται από τύψεις ένοχες κι η ανάσα τους γίνεται δύσκολη, σαν παιδιού που κοντοστέκεται για να δει αν περνούν αυτοκίνητα πριν διασχίσει το δρόμο. Το λάθος είναι δικό μου, σε παρακαλώ μη θυμώνεις. Το καταλαβαίνω: μια γυμνή ψυχή μπροστά στα χέρια σου, προκαλεί αμηχανία σ’έναν ανήσυχο νου.

^