Περπατώντας σε ένα σκοτεινό διάδρομο

Περπατώ σε αυτόν το σκοτεινό διάδρομο με βήματα μουδιασμένα. Αφουγκράζομαι υπόγειους ήχους και αόρατα ρεύματα μύχιων συναισθημάτων και κρυφών πόνων. Αυτήν την ώρα οι χαρές δείχνουν εξαφανισμένες.

Ακατάληπτες ευχές αντηχούν στους σκοτεινούς ακάλυπτους χώρους, μάλλον οι ψυχές των οικείων θα τις στέλνουν. Κι ανάμεσά τους αντηχούν ανάκατες και κατάρες, δε μπορώ όμως να αντιληφθώ ποιες υπερισχύουν τελικά.

Η υπομονή μου βρίσκεται σε τεντωμένο σκοινί αλλά δε δειλιάζω, δεν έχω εξάλλου τίποτα να κερδίσω από αυτό.

Το ασυνείδητο σέρνεται ανάμεσα στα πόδια μου σα φίδι κι εγώ το παρατηρώ εξ αποστάσεως με επιφυλακτικότητα αφού οι διαθέσεις του μου είναι άγνωστες.

Κοντοστέκομαι για να ακούσω: από το βάθος του διαδρόμου ακούγεται μια υπόκωφη γλυκειά μελωδία που με ταξιδεύει σε έναν κόσμο όπου ο ουρανός είναι ανοιχτός και τ’ αστέρια φαίνονται πιο καθαρά. Και μετά...

Η μουσική τελείωσε, η πορεία συνεχίζεται. Νομίζω όμως ότι ο διάδρομος έγινε λίγο πιο σκοτεινός.

^