Πώς να σε πείσω;

Στα μάτια σου βλέπω τη συγκίνηση… τη δική μου συγκίνηση βλέπω να αντικατοπτρίζεται σα να προσπαθεί να μου πει κάτι. Εσύ στέκσαι βουβή, αλλά χιλιάδες λέξεις αναβλύζουν από το σιωπηλό βασίλειό σου. Κι εγώ, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να μαζέψω τους πολύτιμους λίθους από την παραλία σου, που βρίσκονται ανάμεσα στους αμέτρητους κόκκους της άμμου.

Μακριά από το μελό των διαμαντιών με ημερομηνία λήξης.

Διάγραψέ με λοιπόν, από τη λίστα των βαρετών κοινωνικά ορθών λιμοκοντόρων και κατάταξέ με άφοβα στους κυνικούς αναζητητές με αβέβαια κατάληξη τους εγχειρήματος. Χίλιες φορές προτιμώ αυτό το διακύβευμα από την προσποιητή ανακούφιση που προσφέρεται ασύστολα στη σημερινή εποχή από ύποπτους οργανισμούς.

Θυμίσου το αυτό: όταν θα φτάσεις εδώ που βρίσκομαι εγώ, θα επιθυμείς διακαώς κι εσύ τη θέα της παραλίας που βρίσκεται αβίαστα -χωρίς οποιουδήποτε είδους υποβοήθηση- μπροστά στα μάτια μου αυτήν την ώρα.

Αλλά, πώς να σε πείσω;

^