Δάκρυα... τί δάκρυα;

Οι ελεγχόμενες διακυμάνσεις στη διάθεση που συμπαρασύρουν την επιθυμία ενός ανθρώπου για δημιουργία, για προσφορά στον συνάνθρωπο, τελικά για Αληθινή Ζωή είναι ένα σύνηθες χαρακτηριστικό της σύγχρονης πραγματικότητας. Όσοι διαπιστώνουν ότι έχουν τέτοιες διακυμάνσεις, δεν πρέπει να θεωρήσουν ότι δεδομένα πρόκειται για διπολική διαταραχή, ήτοι μανιοκατάθλιψη. Ίσως είναι απλώς ο μπερδεμένος νους ενός πολίτη της κοινωνίας που είδε τον περιβάλλοντα χώρο του να αλλάξει εκκωφαντικά γρήγορα χωρίς αυτός να έχει προλάβει να πάρει μέτρα για να το αποφύγει ή έστω να διαχειριστεί τις πρώτες στιγμές του νέου κόσμου, του ίδιου ακριβώς κόσμου με χθες, που όμως ο δυστυχής αισθάνεται ότι καμία σχέση δεν έχει με αυτόν. Σε μια στιγμή, χάθηκε η σύνδεση!

Εκείνη την ώρα, πριν συνειδητοποιήσει τι έχει συμβεί (και ασφαλώς πριν προγραμματίσει τί πρέπει να αλλάξει στη συμπεριφορά του για να ανταποκριθεί στη Νέα Τάξη Πραγμάτων, κινητοποιούνται μέσα του ανεπιθύμητες ή σκοτεινές επιθυμίες και ακραίες συμπεριφορές. Επιλέγει την εύκολη λύση: ξεσπά σε δάκρυα. Οι άλλοι τριγύρω δεν μπορούν να αντιληφθούν αν τα δάκρυά του είναι δάκρυα απόγνωσης, πόνου ή ανακούφισης και επομένως (ιδιαίτερα για τις περιπτώσεις των γυναικών) τα δάκρυά τους κερδίζει «χρόνο και συμπάθεια». Αλλά όταν στεγνώσουν τα δάκρυα, φθάνει η ώρα της μελαγχολίας. Κανείς δεν θέλει να ποτίσει το δέντρο της μελαγχολίας, αλλά μερικές φορές αυτός είναι ο μόνος τρόπος να γεμίζει την άδεια του ζωή. Και τότε διαπιστώνει με δυσάρεστη έκπληξη ότι η μελαγχολία είναι ολόκληρη επιστήμη, δεν είναι παίξε-γέλασε! Θέλει εργασία και εμβάθυνση. Η κατάθλιψη όμως δεν είναι, την αποκτά άκοπα, αλλά υπάρχει ο κίνδυνος να εγκατασταθεί μόνιμα στην ζωή του και τότε δύσκολα ξεμπερδεύει μαζί της...

^