Ένα αλλόκοτο δίλημμα: Αθάνατος άνθρωπος ή θνητός θεός;

Ένα στερητικό «α», ένα τόσα δα γραμματάκι χωρίζει το αδιάλειπτο όνειρο της ανθρωπότητας ανά τους αιώνες (αθανασία) από το αναπότρεπτο τέλος της ανθρώπινης φύσης. Από πολλούς η μη επίτευξη του υπέρμετρα φιλόδοξου στόχου της αθανασίας θεωρείται και σήμερα ως ντροπιαστική ήττα του ανθρώπου. Αλλά και ένας θεός, στον οποίο έχουν προσδοθεί υπεράνθρωπες ιδιότητες, δε νοείται να πεθάνει και για ορισμένους ένας τέτοιος θάνατος αποτελεί ακόμα πιο ντροπιαστική ήττα.

Ασκήσεις επί πνευματικού χάρτου και ανεξιχνίαστες θεολογικές αερολογίες βοηθούν την ανθρώπινη φύση που είναι απόλυτα ανασφαλής και αμήχανη να στρέψει αλλού την προσοχή της από το σημείο της κρίσης που της κόβει τα πόδια: το θάνατο. Κι όμως, νομίζω ότι για εμάς τους χριστιανούς ορθόδοξους ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο καθ' εικόνα και ομοίωσή του. Κι από την πρώτη στιγμή, ο Θεός έδωσε το χέρι στον άνθρωπο για να τον βοηθήσει και υπεβλήθη σε υποχωρήσεις από την εικόνα ενός δημιουργού που δε χάνει ευκαιρία να δείξει πόσο δυνατός κι ανίκητος είναι. Αντίθετα έστειλε το μονάκριβο υιό του στη γη, όπου του επιφυλάχθηκε μια αποθεωτική υποδοχή που ολοκληρώθηκε με πολύ σκληρό τρόπο, ένα θάνατο που προσομοίαζε με ανθρώπινο.

Σκέφτομαι, αυτό δεν είναι το σημείο που ο αθάνατος θεός συναντά το θνητό άνθρωπο, τον αγκαλιάζει και περπατούν μαζί;

^