Ο παρατηρητής της φθοράς

Δεν είναι αυτές οι εποχές κατάλληλες για πνευματική άσκηση, γιατί ελλοχεύει ο κίνδυνος η άσκηση να μας βγάλει από το σκότος της αγνοίας κι αυτό δεν το θέλουμε, έτσι δεν είναι; Προτιμητέα είναι η μακρόθεν σφοδρή ενόχληση με τα κακώς κείμενα του κόσμου και ο εξ αποστάσεως έντονος εκνευρισμός, έτσι ώστε να μην περάσουν από το μυαλό μας παράξενες ιδέες να σηκώσουμε καμιά πέτρα. Γιατί, αν το κάνουμε αυτό, πού θα εξακοντίσουμε αυτήν την πέτρα; Ποιον να πρωτο-σημαδέψουμε;

Από την άλλη μεριά συνιστάται ανεπιφύλακτα ο εξακοντισμός φοβέρας ή κατάρας κατ' αγνώστων, που θα καταπραΰνει την ταραγμένη ψυχή μας και θα εκτονώσει το συσσωρευμένο μίσος μας προς πολλούς άλλους («ξέρουν αυτοί ποιοι είναι», προφανώς ο εαυτός μας δεν συμπεριλαμβάνεται στους αποδέκτες του μίσους).

Όσο περνάει ο καιρός, γίνομαι ποιητικός απέναντι σε αυτό το απαίσιο πράγμα που αναπτύσσεται τριγύρω μας και κατατρώει την ψυχή μας.

Ποιητικός και λαπάς.

^