Ακινητοποίηση... ακινησία... αποχή

Στέκεσαι ακινητοποιημένος, νοιώθοντας ένα γαργαλιστικό μούδιασμα στο πόδι και σκέφτεσαι τί πρέπει να κάνεις. Από το μυαλό σου περνάνε στιγμιαία σκέψεις για τις εναλλακτικές κινήσεις που -νομίζεις ότι- έχεις. Σκέψεις που εμφανίζονται απότομα κι απότομα εξαφανίζονται σαν το φως των λαμπιονιών των χριστουγεννιάτικων δέντρων. Και μετά από το στροβίλισμα της αναποφασιστικότητας, κάθεσαι στο δάπεδο σιωπηλός και κλείνεις τα μάτια: δεν αναζητάς το ενδιαφέρον της ζωής στην πρωτοτυπία, συμβιβάζεσαι με την ασφάλειά της στη κοινοτοπία που μπορείς πιο εύκολα να διαχειριστείς.

Μένεις ακίνητος με μόνη παρέα στο σκοτάδι την αναπνοή σου. Απέχεις από την απολιθωμένη πραγματικότητα που κρύβεται πίσω από αυτά τα σκοτεινά βουνά που σε περιβάλλουν: άραγε, υπάρχει αποχή από την ζωή χωρίς εγκατάλειψη της ζωής;

^