Όταν σβήνουν οι πυγολαμπίδες

Προχωρώ όσο πιο γρήγορα μπορώ χωρίς στην πραγματικότητα να με ενδιαφέρει πού πηγαίνω. Οι πυγολαμπίδες-σηματοδότες που συναντούσα καθ’ οδόν έχουν προ πολλού εξαφανιστεί κι έτσι το βήμα μου οδηγείται από αδιευκρίνιστα κίνητρα. Έχω ξεχάσει όλα τα συνθήματα που φώναζα εμφαντικά όταν ξεκινούσα την πορεία μου: ειρωνικό... δε θυμάμαι πλέον τί έχω ξεχάσει! Προχωρώ ολομόναχος, αλλά δεν είμαι μόνος. Έχω τη μοναξιά μου που με συνοδεύει, μια μοναξιά γήινη, σχεδόν ανθρώπινη, καθόλου μεταφυσική… πολύ καλή και πιστή παρέα. Και δίπλα της προχωρά με αξιοπρέπεια η αλήθεια της ζωής μου που δεν έχει ανάγκη να κάνει τη θεαματική εμφάνισή της σα ντίβα του θεάτρου σε κανέναν και ιδίως σε εμένα. Της έχω απόλυτη εμπιστοσύνη κι η εμπιστοσύνη στην αλήθεια της ζωής κάνει το βήμα μου σταθερό, ακόμα κι όταν τρεκλίζω.

^