Προαίσθηση

Απενοχοποιούμαι σταδιακά για όλα τα κακώς κείμενα που βρίσκω στον δρόμο μου, ακόμη και γι αυτά στα οποία είχα μια -μικρή- συμμετοχή. Με διακατέχει όμως μια γλυκιά (αλλά όχι γλυκερή) θλίψη για τη ζωή που συνυπάρχει με την προαίσθηση ενός τέλους που θα έρθει νωρίτερα απ' ότι θα έπρεπε. Ή μήπως θα ήθελα;

Κοιτάζω γύρω μου και διαπιστώνω έλλειψη βαθειάς αγάπης στον άνθρωπο και στον κόσμο μας. Η έλλειψη αυτή αντισταθμίζεται από την υπερ-προσφορά επιφανειακού μίσους που προσφέρεται γενναιόδωρα και αποτελεί το αλάτι της σύγχρονης επικοινωνίας μας.

Σ' αυτή μου την προαίσθηση του τέλους σημαντικό ρόλο έχει παίξει ο συναισθηματικός μου αποσυντονισμός που με κάνει λειτουργώ ως παρατηρητής των γεγονότων και όχι (και) ως επίδοξο θύμα αυτής της εξέλιξης.

Παράξενο, η προαίσθηση του τέλους με διατηρεί στην ζωή, ίσως επειδή προσβλέπω σε αυτό που θα ακολουθήσει...

^