Τρυφερός εγκλωβισμός

Έχω ασφαλώς -όπως όλοι οι ανασφαλείς άνθρωποι αυτού του κόσμου- αγωνία γι αυτό που υπέρκειται και συχνά διαφεύγει της προσοχής μου αυτό που υπόκειται στην καθημερινότητα που με περιβάλλει, άλλοτε ασφυκτικά κι άλλοτε σε κύματα ευτυχίας.

Ναρκισσιστικά επικεντρώνομαι στις δικές μου ανάγκες και μόνο σε αυτές, στρέφω συχνά το βλέμμα μου στον ουρανό και επαφίεμαι Εκεί, χαμηλώνοντας προσώρας την πίεση από τον εαυτό μου. Οι αντιφάσεις που διαπιστώνω γύρω μου και η εν γένει χαλαρότητα των θεσμών με βοηθούν να μεταθέτω τα συναισθηματικά όρια και τον ορισμό της ευτυχίας που επιδιώκω στην ζωή. Ποιος μπορεί άλλωστε να με ελέγξει σε αυτό;

Η συνείδησή μου, είπατε;

Μα αυτή έχει στραμμένη αλλού την προσοχή της μέσα στη στενάχωρη πραγματικότητα το περίγυρου που με εμποδίζει να ξεχωρίσω τί έχει αξία και τί όχι. Αποσυντονίζομαι, γίνομαι πολλά μικρά κομμάτια και όταν τελικά τα μαζεύω και τα ανασυνθέτω, φροντίζω να το κάνω με τρόπο βολικό...

Απενοχοποιημένος παύω να είμαι ευαίσθητος δέκτης μηνυμάτων ανθρωπιάς, αλλά κουνάω με απαξίωση το κεφάλι μου στα τραγικά παραληρήματα των συνανθρώπων μου.

Ως παρατηρητής από απόσταση στη μέση της μάχης (!), αρκούντως ασφαλής -όσο ασφαλής μπορεί να είναι κανείς στη σημερινή εποχή- αλλά υγιώς διαταραγμένος και κοινωνικά άμεμπτος εγκλωβίζομαι τρυφερά και συνεχίζω την πορεία μου.

^