Θνητός Ναός

Δεν επιθυμώ να μάχομαι για τα όνειρά μου.

Επιλέγω να μάχομαι τους εφιάλτες μου που μένουν ασχημάτιστοι στο υποσυνείδητό μου και με στοιχειώνουν. Και όταν πάρουν μορφή, μόνον τότε, μπορώ πλέον να αντιπαλέψω με τεκμηριωμένους φόβους. Η πάλη θα έχει τότε αντικείμενο και ουσία, ακόμα κι αν απώλειες θα είναι μεγάλες.

Και για πολεμοφόδια δεν χρειάζομαι σφαίρες και όπλα. Ούτε όμως και αγάπη. Αυτή είναι ξεπερασμένη στις σύγχρονες μάχες.

Γιατί η αγάπη κάνει το βλέμμα θολό και σε εμποδίζει να δεις καθαρά το αντίπαλο δέμας. Σε κρατά κολλημένο σε μελωμένες επιφάνειες κατά τη διάρκεια της μάχης και σε εμποδίσει να φυλαχθείς από τις ύπουλες και απροσδόκητες προσβολές της απέναντι πλευράς. Από τη φαρέτρα μου βγάζω την ελπίδα και την πίστη και με αυτές αμύνομαι... επειδή οι μάχες μου δεν είναι ποτέ επιθετικές.

Και δεν αποζητώ θνητά λάβαρα, δεν τα χρειάζομαι.

Κι όταν κουράζομαι από το αδιάκοπο κυνήγι, κρύβομαι στο Θνητό Ναό της ζωής. Για να ξεκουραστώ, να πάρω ανάσες ώστε να συνεχίσω αυτήν την αδιάκοπη μεγάλη μάχη. Συγχρόνως εντός μου εξελίσσονται αέναες διαφανείς μάχες που οι νίκες τους δεν έχουν καμιάν αξία και οι ήττες τους λίγο αργότερα έχουν χαθεί σε ένα κύμα από χαζά γέλια.

^