Η διασταυρούμενη ευτυχία

Μετά από πολλά φιλοσοφικά και συναισθηματικά στροβιλίσματα, υπέκυψα στην άποψη ότι για να μπορώ να θεωρώ τον εαυτό μου ευτυχισμένο, θα πρέπει να είναι ευτυχισμένοι όλοι οι γύρω μου που, με τον ένα ή τον άλλον τρόπο εξαρτώνται από εμένα ή απλά, σχετίζονται με εμένα με στενή σχέση αλληλεξάρτησης.

Κι έτσι, ενώ εγώ ο ίδιος θα μπορούσα κάλλιστα να είμαι ευτυχισμένος ακόμα και με την έλλειψη θεμελιωδών αγαθών (όπως η άριστη υγεία!), βλέπω ωστόσο ότι κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν όταν από αυτό εξαρτώνται και άλλοι.

Πέρα όμως ότι αυτή η σχέση εξαρτώμενης και διασταυρούμενης ευτυχίας με τους οικείους ανθρώπους είναι αγχωτική, συγχρόνως όμως αποτελεί και ένα σημαντικό κίνητρο απομάκρυνσης από τα σκοτεινά δωμάτια της ζωής που περιμένουν πώς και πώς να τα επισκεφτούμε.

Κι επειδή ο νους δεν αποχωρίζεται από το σώμα (εγώ τουλάχιστον δεν έχω επιτύχει τέτοιον διαχωρισμό!), η ανάγκη για ευτυχία -όπως ορίστηκε πιο πάνω- παρασύρει και το βιολογικό μηχανισμό με θαυμαστά αποτελέσματα.

^