Όταν η ψυχή δεν ακολουθεί τη ζωή

Ώρες-ώρες η ζωή μου με υπερβαίνει, χωρίς όμως να υπερβαίνει τα εσκαμμένα. Τη δουλειά της κάνει η ζωή, δεν πρέπει να έχω παράπονα, απλώς εγώ είμαι άκαμπτος και δεν μπορώ να την ακολουθήσω. Εκείνες ακριβώς τις στιγμές που μένω πίσω, αναπτύσσονται ψυχοκινητικές δυνάμεις που με επιβραδύνουν ακόμη περισσότερο.

Μια στιγμή…! Είμαι ένα μόριο της ψυχής του κόσμου και αυτό δεν το λέω εγώ, το λέει ο Paulo Coelho. Με αυτά που κάνει η ζωή μου, θέτει (επί της αρχής ομιλώ) εκτός μάχης την ψυχή του κόσμου κι αυτό είναι ανήθικο!

Σαν παρατηρητής, τη βλέπω αυτήν την ψυχή να απομακρύνεται, δεν ακούω πλέον την ανάσα της ενέργειας που προσφέρει ζωή στον κόσμο. Συμφιλιώνομαι γαλήνια με την απόσταση που με χωρίζει από αυτό που μέχρι πριν από λίγο ήταν η κατάδική μου ζωή και συνεχίζω την πορεία σε κάποια άλλη διαδρομή χωρίς αναστολές. Τώρα πλέον κρατώ στην αγκαλιά την ψυχή μου, αλλά η ζωή μου βρίσκεται κάπου αλλού.

Ας μην το κάνουμε μελό, μια διαπίστωση έκανα μόνο.

Ούτως ή άλλως, ο διαχωρισμός της ζωής από την ψυχή που συμβαίνει ενίοτε, αφυπνίζει το βηματισμό μου και με επαναφέρει στο αρχικό σημείο της ταύτισης των δύο αυτών. Κάθε φορά δέχομαι με ανακούφιση την επιστροφή της ζωής στην ψυχής μου.

Δεν μπορώ ωστόσο να πάψω να ανησυχώ ότι οι δυο τους κάποια στιγμή μπορεί να μη συναντηθούν… Δεν πρέπει όμως να γίνομαι αχάριστος, θα μπορούσαν να επιδεινωθούν τα πράγματα: να κρατάω δηλαδή στην αγκαλιά την ζωή μου, αλλά η ψυχή μου να βρίσκεται κάπου αλλού!

^