Φόβοι ή δυστυχία;

Βαθειά μέσα μου τους γνωρίζω τους φόβους μου, ακόμη και τους ανεκδήλωτους. Ίσως ούτε καν βαθειά. Και εκείνη την ώρα του πανικού που οι φόβοι πολιορκούν την ζωή μου, δεν έχει νόημα να τους μοιράζομαι με τον περίγυρό μου. Ο καθένας εξάλλου στην πορεία του έχει τον δικό του σταυρό να κουβαλήσει, πού να βρει χρόνο να ασχοληθεί με τους φόβους των άλλων. Τις δυστυχίες τις μοιράζεσαι πιο εύκολα. Οι δυστυχίες ενώνουν τους ανθρώπους, ενώ οι φόβοι τους χωρίζουν.

Οι φόβοι είναι χειρότεροι από τις δυστυχίες, γιατί αν και δεν είναι τελεσίδικοι και τύποις υπάρχει πάντα η ελπίδα να μην πραγματοποιηθούν, κυλάνε όμως στο αίμα και νεκρώνουν δυνάμεις του οργανισμού που με την δυστυχία βρίσκονται σε εγρήγορση. Οι αλήθειες της ζωής παγώνουν κι αυτές μαζί με τους φόβους και δεν μπορούν να μεταβιβαστούν στους οικείους σου.

Ενώ η δυστυχία δεν αποστερεί την ανάγλυφη δραματοποίηση της ζωής, οι φόβοι όμως το κάνουν: το «εγώ» παραδίδεται σε σκοτεινά μονοπάτια, η επικοινωνία διακόπτεται βίαια και καμιά αλήθεια δεν μπορεί πλέον να ανακαλυφθεί.

Όταν σε κυριεύουν ανεκδήλωτοι φόβοι τρέχεις να κρυφτείς χωρίς να γνωρίζεις από τί κρύβεσαι και κλείνεις τ' αυτιά σου σε οποιαδήποτε φωνή ή επικοινωνία, ακόμα κι αυτές που σου στέλνονται για να σε βοηθήσουν γιατί νοιώθεις ότι δεν έχεις χρόνο. Δε συμβαίνει αυτό με τις δυστυχίες: τότε έχεις όλον τον χρόνο του κόσμου...

Η εικόνα μπροστά στα μάτια μας είναι θολή όταν μας κυριεύει ο τρόμος, ενώ με τη δυστυχία τα δάκρυα, σαν υαλοκαθαριστήρες, καθαρίζουν το τοπίο εμπρός μας και μας βοηθούν να προχωρήσουμε την πορεία.

Να γιατί προτιμώ τη δυστυχία από τους φόβους.

^