Αυτός ο νέος άνδρας

Αυτός ο νέος άνδρας που κοιτάζει φιλάρεσκα προς τη μεριά του φωτογραφικού φακού δεν είναι εγώ. Ίσως μάλιστα ποτέ να μην υπήρξε εγώ. Δείχνει τόσο ασφαλής, τόσο άβρεχτος από ζωή και φοράει στο πρόσωπό του ένα ύφος βγαλμένο από τα ανέμελα κυριακάτικα απογεύματα που πλέον ούτε να φανταστώ δεν μπορώ πώς ήταν. Είναι φανερό ότι αυτός ο νέος άνδρας δεν πιστεύει στα θαύματα, ίσως επειδή ποτέ δεν χρειάστηκε μέχρι την ώρα της φωτογράφησης να αναζητήσει απεγνωσμένα ένα θαύμα: όλα ή τουλάχιστον όλα όσα τον ενδιαφέρουν περνάνε από το χέρι του, έτσι αισθάνεται.

Δεν τον αναγνωρίζω αυτόν το νέο άνδρα. Αλλά τον ζηλεύω…

^