Ανέσπερες ελπίδες

Υπάρχουν ελπίδες που η ευόδωσή τους είναι άμεσα και επακριβώς μετρήσιμη, ιδιαίτερα οι βραχυχρόνιες ή οι αυστηρά ποσοτικές. Όλες μαζί, η μία δίπλα (ή πάνω!) στην άλλη, διαγκωνίζονται για να κερδίσουν μια επιφανή θέση στη συνείδησή μας.

Η ευόδωση αυτών των ελπίδων συνοδεύεται από επιδεικτικούς πανηγυρισμούς, αφού κατά έναν παράξενο τρόπο κρίνουμε ότι η επιτυχία μας πρέπει να επικοινωνηθεί στο οικοσύστημα μια και επηρεάζει τη θέση μας στην κοινωνία.

Υπάρχουν όμως και οι άλλες ελπίδες, χωρίς ημερομηνία λήξεως και χωρίς συντεταγμένες στη ζωή μας. Αποτελούν μια προσωπική, αέναη αναζήτηση της αλήθειας. ‘Όλοι κατά καιρούς έχουν εμπειρίες της Αλήθειας, αλλά είναι αδύνατον αυτές οι εμπειρίες να επαναληφθούν κατά παραγγελία και η διήγησή τους ακόμα και στους πολύ κοντινούς μας είναι σχεδόν αδύνατη, κυρίως επειδή δεν είναι δυνατόν κατά τη διήγηση να αποδοθεί η πνευματική ανάταση που επικρατεί κατά την ώρα που βιώνουμε την εμπειρία και πραγματώνουμε την ελπίδα που κρύβαμε στην ψυχή μας.

Έχοντας αφήσει στην άκρη την εγωιστική μας ακαμψία, βιώνουμε ανύποπτα την αλήθεια της ζωής που αφήνει πίσω της… Φως! Έχω διαπιστώσει ότι μετά από τέτοια ευόδωση μιας ελπίδας αυτό που διαχέεται σε όλο μου το σώμα και -κυρίως- την ψυχή, δεν είναι η ευχαρίστηση σα να επρόκειτο για κατόρθωμα ή επιτυχία αλλά ένα εσωτερικό φως. Γι αυτό και αποκαλώ αυτές τις ελπίδες ανέσπερες, που είναι δηλαδή παντοτινά λαμπερές στη ψυχή μου. Δεν είναι μεγαλοπρεπείς ή στομφώδεις αυτές οι ελπίδες και δεν έχουν ημερομηνία λήξης. Μέσα στα χρόνια όμως, μένουν ζωντανές και δροσερές, σαν το νερό που κυλάει στο Ποτάμι της Ζωής. Κι όταν ευοδωθούν, δεν ακούγονται πανηγυρισμοί. Μόνο μια φωτοβολή.

Μια φωτοβολή εσωτερική. Δεν έχει επιτευχθεί μέτρησή της με επιστημονικά μηχανήματα, αλλά ένα εκπαιδευμένο μάτι μπορεί εύκολα να την διακρίνει στο πρόσωπο του ανθρώπου που έζησε την εμπειρία της ευόδωση μιας ανέσπερης ελπίδας.

^