Γλίτωσε από την απλοϊκή άνεση του νου

Μου λείπουν αγαπημένοι γνωστοί και άγνωστοι που έφυγαν και ποτέ πια δε θα ξαναδώ, τουλάχιστον εν ζωή. Μου λείπει όμως και η Ελληνική γλώσσα που μιλούσαν αυτοί οι αγαπημένοι, που οι ρίζες της προέρχονται από τις λέξεις που χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι Έλληνες. Μια γλώσσα που το λεξιλόγιό της συρρικνώνεται καθημερινά και μαζί μ’ αυτό συρρικνώνεται και ο αριθμός των υψηλών και σπουδαίων νοημάτων που χαρακτήριζαν την Ελλάδα. Αν δεν υπάρχει στη συνείδηση (και το λεξιλόγιο!) του κόσμου η λέξη που να περιγράφει αυτό το σπουδαίο, σύντομα και το σπουδαίο θα πάψει να υφίσταται.

Κενοί ήχοι, κακόηχοι θόρυβοι που εκφέρονται από -ουσιαστικά- απαίδευτα άτομα που βρέθηκαν πάνω σε καρέκλες και πίσω από οθόνες, έχουν αντικαταστήσει τις όμορφες λέξεις/ιδέες της πλουσιότερης ίσως -σε αριθμό λέξεων- γλώσσας του κόσμου: μ’ αυτούς μας βομβαρδίζουν ανελέητα από το πρωί έως το βράδυ και δεν υπάρχει διέξοδος διαφυγής.

Ουαί οι τλήμονες!

^