Η σιωπή του φεγγαριού

Από όλες τις επικοινωνιακές αρετές, επιλέγω τη σιωπή του φεγγαριού. Την διακριτική, σεμνή σιωπή, αυτή που δεν εκφέρεται ως ύψιστη παραχώρηση, ούτε ανακαλείται χίλιες φορές με τον στόμφο αυτού που δεν ξέρει τί λέει. Τη σιωπή που δεν αποτελεί αποτέλεσμα συμβιβασμού ή υποχώρησης, αλλά μάλλον συνειδητή επιλογή που εξυπηρετεί την αόρατη συμπαντική αρμονία. Που απεικονίζει την αισθησιακή ζεύξη του μακρινού και άπιαστου -σε απόσταση ασφαλείας!- φεγγαριού με τον παράλογο τρόμο που απροειδοποίητα φωλιάζει μέσα μου ότι κάποια στιγμή ο ουρανός θα πέσει στο κεφάλι μου. Επιλέγω την ελπιδοφόρα σιωπή του φεγγαριού που καθαρίζει την ψυχή μου και εκδιώκει τους σκοτεινούς λογισμούς. Κάτω από τη σιωπή του φεγγαριού νοιώθω ότι μπορώ ακόμα να γελάω.

Ενθαρρυντικό αυτό.

Τρέμω τη στιγμή που δε θα μπορώ πια να το κάνω.

Το παραπάνω κείμενο το είχα καταθέσει στην ιστοσελίδα μου στις 5/9/2008. Σήμερα, λιγότερο από δύο χρόνια αργότερα, η σιωπή του φεγγαριού μου φαίνεται σκοτεινή.

^