Λέξεις υπό το φως των κεριών

Το φως των κεριών με συντροφεύει αυτήν την περασμένη ώρα. Σκέψεις στροβιλίζονται στο μυαλό μου κι αναζητούν διέξοδο πάνω στο χαρτί. Κοιτάζω το φως που τρεμοπαίζει και νοιώθω μια αδιόρατη βεβαιότητα ότι οι λέξεις που συνωστίζονται θα βρουν το δρόμο τους σ' ένα κείμενο.

Και μετά, μια ανησυχία με πλημμυρίζει: όταν συμπληρωθεί η καταγραφή / κατάθεση των λέξεων στο χαρτί με μια αλληλουχία που φαντάζει -προς το παρόν- άγνωστη, θα αποτυπώνουν αυτό που είχα στο μυαλό μου; Θα περιγράφουν τις μύχιες σκέψεις μου, ή θα είναι δημιούργημα ενός άλλου ανθρώπου που βρέθηκε να κρατάει -προς στιγμήν- την πέννα μου;

Κι αν αυτός ο κάποιος που κρατάει την πέννα μου διαστρεβλώσει την αλήθειά μου; Κι αν τα λόγια του χαϊδέψουν τ’ αυτιά μου κι όταν διαβάσω το ξένο κείμενο -μακριά από την ιεροτελεστία των κεριών- παγιδευτώ και συμφωνήσω με τα όσα αναφέρονται;

Δε θα είναι το ίδιο, ποτέ δε θα μπορούσε να είναι το ίδιο, θα πρέπει να σκεφτώ πολύ σοβαρά το θέμα και να αποφασίσω αν είμαι διατεθειμένος να κάνω συμβιβασμούς, ιδιαίτερα κατά την περίπτωση που το αποτέλεσμα δε θα μου φαίνεται και τόσο ξένο ή -ακόμα χειρότερα!- αν θα χαίρει αναγνωρίσεως από τρίτους που το διαβάζουν. Ο συντάκτης του κειμένου φαίνεται να με γνωρίζει καλά, θα μπορούσε κάλλιστα να με εκπροσωπήσει σε μια τελετή, αλλά να προσυπογράψω ένα κείμενό του, αυτό είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Και πώς μπορεί να γνωρίζει αυτός ο άνθρωπος τι ήθελα να περιγράψω, αφού ίσως και εγώ ο ίδιος δεν είμαι πάντα σε θέση να το κάνω αυτό;

Καταθέτω αυτήν την ανησυχία ως αποτύπωση μιας στιγμής υπό το φως των κεριών και διατηρώ τις επιφυλάξεις μου για τα κείμενα που εμφανίζονται με την υπογραφή μου, αυτού συμπεριλαμβανομένου!

ΥΣΤ. Θεέ μου, πόσα από τα κείμενα που υπέγραψα τα έχει γράψει με την πέννα μου κάποιος άλλος;

^