Η ζωή ενός παρά λίγο θελξίπικρου

Παλαιότερα οι δικοί μου πρέπει να είχαν ανησυχήσει μήπως ήμουν θελξίπικρος (=αυτός που θέλγει την πικρία): ως παιδί αναζητούσα στη λαϊκή αγορά έναν τυφλό ηλικιωμένο που πουλούσε ρίγανη και, επειδή μου προξενούσε μελαγχολία, ξόδευα σε αυτόν ένα μεγάλο μέρος από το χαρτζιλίκι της εβδομάδας: η μητέρα μου δεν ήξερε πώς να χρησιμοποιήσει τις τεράστιες ποσότητες ρίγανης που συσσωρεύονταν στην κουζίνα.

Μεγαλώνοντας, ο μισός εαυτός μου αναλωνόταν στα βίαια σπορ της νεότητας, αλλά υπήρχε πάντα ένα κομμάτι μου που λες και αναζητούσε τον ανθρώπινο πόνο, περισσότερο ως παρατηρητής με επακόλουθο τη συναισθηματική μου φθορά παρά ως ενεργός πολέμιός του που καταβάλει ενεργές προσπάθειες για να τον απαλύνει: μέσα μου εξάλλου, υπήρχε πάντα η χαλαρωτική αντίληψη ότι «ήμουν πολύ μικρός και δε θα μπορούσα ούτως ή άλλως να κάνω οτιδήποτε».

Φεύγοντας -θέλοντας και μη- από την ασφάλεια της πατρικής στέγης και εισερχόμενος πλέον στη στενωπό όπου το μέλλον σου βρίσκεται αποκλειστικά στα χέρια και το μυαλό σου, αντιλήφθηκα ότι όταν αναζητάς τη μελαγχολία (ακόμα και για λόγους παρατήρησης μόνο), η μελαγχολία βρίσκει λιμάνι εντός σου και αρχίζει και αυτή να σε αποζητά. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα σε ορισμένες περιπτώσεις την παραλυτική αδράνεια, που άφηνε πίσω άλλες σημαντικές εκκρεμότητες της καθημερινής ζωής μου. Από τη στιγμή όμως που πλέον είχαν αρχίσει να εξαρτώνται από εμένα και άλλα μέλη της ευρύτερης οικογένειάς μου, αυτό μόνο καλό δεν έκανε, η μελαγχολία γινόταν έναν πνευματικό σπορ για μαλθακές ψυχές...

Κολύμπησα στον ωκεανό της μελαγχολίας, αλλά δε πνίγηκα. Ένας δαίμονας παραφύλαγε επί πολλά χρόνια για να μπει εντός μου και να πάρει τον έλεγχο αλλά, αν και σε ορισμένες περιπτώσεις βρέθηκε κοντά στο στόχο του, τελικά δεν τα κατάφερε και μάλλον έχει εγκαταλείψει πλέον την προσπάθειά του.

Κι έτσι πορεύτηκα, ενίοτε αλαφροΐσκιωτος ρομαντικός (αλλά όχι κομψευόμενος!), αφήνοντας στο γραμματοκιβώτιό μου ανεπίδοτες κατάρες και ευλογίες. Και μεγαλώνοντας καταφέρνω -έστω και σε μια τόσο δύσκολη περίοδο- να έχω (σπανιότερα, πλέον, είναι η αλήθεια) κρίσεις ευτυχίας, όχι πανικού, ακόμη κι όταν το συναισθηματικό βαρομετρικό είναι χαμηλό.

Αφού πλάστηκες με θνητό σώμα, προσπάθησε να αφήσεις ανάμνηση της ψυχής σου, έγραψε ο Ισοκράτης. Αυτό προσπαθώ να κάνω, αλλά όχι με βάση ένα επιχειρηματικό σχέδιο δραστηριοτήτων, αλλά αβίαστα, με καθαρή συνείδηση.

^