Η αόρατη μελάνη

Σε στιγμές έμπνευσης, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς προετοιμασία, γεννιούνται ξαφνικά ιδέες στη συνείδησή μου που υπερβαίνουν τον ημερήσιο προγραμματισμό μου. Υπάκουες, πειθαρχημένες, μπαίνουν στη σειρά για την καταγραφή τους στο ημερολόγιο καταστρώματος της ζωής μου. Η αποτύπωσή τους πάνω σε μια κόλλα χαρτί είναι μια ευλογημένη διαδικασία, καθώς εκείνη την ώρα η συλληφθείσα ιδέα με την καταγραφή της μετατρέπεται σε στάση ζωής, που με δεσμεύει καθώς αποτινάζει από την ψυχή μου εσωτερικές μουρμούρες του σκοταδιού που πλέον δοκιμάζονται στον αληθινό κόσμο.

Η πρώτη καταγραφή (που είναι ίσως η πλέον κρίσιμη) γίνεται με αόρατο μελάνι πάνω στο χαρτί. Κι όταν φθάνει η ώρα για την αξιολόγηση του υλικού του ημερολογίου, αν τα μάτια μου αντικρίσουν μια λευκή σελίδα, τότε αυτό που αντικρίζω δεν είναι ρινίσματα -προσωπικού- χρυσού αλλά ευτελής σκόνη που φύσηξε ο αέρας και την παρέσυρε. Συχνά όμως βρίσκω μικρούς ημιπολύτιμους πνευματικούς θησαυρούς που σε πρώτη ματιά φαίνονται ανενεργοί, αλλά όταν τους εξετάζω προσεκτικότερα διακρίνω μέσα τους έναν απεγνωσμένο παλμό που αναζητά ένα παράθυρο στο φως.

Όταν καταγράφω με αυτήν την αόρατη μελάνη έστω και μια παράγραφο στο ημερολόγιό μου, νιώθω ότι έχω στα χέρια μου τη μισή ευτυχία των λέξεών μου που μόνη της δεν έχει καμία αξία. Αναζητώ αδιάλειπτα -αλλά όχι εκβιαστικά- την άλλη μισή ευτυχία και μόνο όταν την βρω έχω μια χέρια μου μια πλήρη παράγραφο καταγραφής αληθινής ζωής.

^