Φωνές εντός μου

Δεν είναι ενοχλητικές. Ούτε μου δημιουργούν τη συνήθη ανησυχία που προκύπτει από τη διαπίστωση «ακούω φωνές» που οδηγεί σε ήπια ιατρική παρακολούθηση του φαινομένου. Και βέβαια δε γεννούν φόβο ή ανησυχία, αλλά ούτε και ούτε μπορούν να εκληφθούν ως φωνές από το επέκεινα. Αυτές οι φωνές δεν υπόκεινται στη διαδικασία της μετατροπής σε αντικείμενα νοητικής διαδικασίας, απλώς τις δέχομαι ως έχουν χωρίς αιτιολογίες και αναλύσεις. Η ύπαρξή τους δεν δραματοποιείται ούτε τις κανακεύω σα κακομαθημένα παιδιά.

Είναι οι φωνές εντός μου, οι αλήθειες της ζωής που περιμένουν υπομονετικά έξω από την πόρτα να την ανοίξω για να εισέλθουν στη συνείδησή μου ως κάτι πολύτιμο κατάδικό μου που αν και εμφανίζεται αβίαστα, εν τούτοις -δεν έχω καμία αμφιβολία γι αυτό!- προέκυψε μετά από σκληρό εσωτερικό αγώνα, όχι χωρίς συναισθηματική αιματοχυσία.

^