Αλέξια,
Η συνταγή είναι η ακόλουθη:
Παίρνετε στα χρόνια του λυκείου έναν καθηγητή Αρχαίων με στόχο της ζωής του όχι μόνο να μάθετε καλά αρχαία, αλλά και να αποκτήσετε αυτοσεβασμό. Τον ψιλοκόβετε με οικογενειακή αγάπη, υπέροχα φοιτητικά χρόνια και έντονες ροκ στιγμές (χωρίς χρήση απαγορευμένων ουσιών… το αλκοόλ όμως δεν απαγορεύεται, αντίθετα επιβάλλεται). Προσθέτετε καλούς, αγαπημένους φίλους που την κρίσιμη στιγμή βρίσκονται κοντά σας χωρίς να περιμένουν κάτι από εσάς και σας τείνουν το χέρι να κρατηθείτε αν το χρειάζεστε.
Πάνω στη βράση σωτάρετε με σκληρές στιγμές που σας χαρακώνουν αλλά τελικά σας κάνουν πιο δυνατούς και τσιγαρίζετε με μια δύναμη που απορρέει από την Αγία Αθωνική Ησυχία.
Σερβίρεται με γλυκούς, ποιοτικούς πειρασμούς (όχι κατ’ ανάγκην καλλίγραμμους!) που βρίσκονται σε ακτίνα βολής και σας τιμούν με την ανθρώπινη προσοχή τους.
Προσοχή! Δεν πρέπει να καταναλώνεται σε μεγάλες ποσότητες γιατί υπάρχει κίνδυνος να χαθεί ο έλεγχος! Εξάλλου η ήπια μελαγχολία που οδηγεί σε αγάπη για τη ζωή από την καλπάζουσα κατάθλιψη είναι διπλανές πόρτες...
Αργότερα, διάβασα -δημοσιευμένα- αυτά που είχα γράψει και νοιώθω θα ήθελα να σας παρουσιάσω τη συνταγή που έδωσα στην άγνωστη φίλη μου.
