Εικόνες που καταπίνουν το φωτογράφο

Η γλυκιά θλίψη της ζωής συζεί με τη προαίσθηση του θανάτου όσων αγαπημένων μας περιβάλλουν και, εν τέλει, του δικού μας. Η τραγωδία αυτής της συνειδητοποίησης εν μέρει συμφιλιώνεται με τη ματαιότητα να αποτραπεί το αναπότρεπτο. Ταλαντευόμαστε, διαταράσσεται προσώρας η ισορροπία μας αλλά τελικά όσοι καταφέρνουν να συμβιβαστούν κερδίζουν μια γαλήνια απόσταση από τη βεβαιότητα του θανάτου.

Απεικονίζουμε σε φωτογραφικά κάδρα τις απαντήσεις και με ματαιοδοξία τα αρχειοθετούμε, ενώ μια ανεξιχνίαστη μελαγχολία μας καλύπτει. Η έλλειψη των ερωτήσεων για τις οποίες φιλάρεσκα φωτογραφίσαμε τις απαντήσεις, αφυπνίζει την τραγωδία: καλούμαστε να κάνουμε ένα αξιοπρεπές πέρασμα στη ζωή συνειδητοποιώντας ότι η ορμέμφυτη παρόρμηση προς τη γνώση, ποτέ δε θα προσεγγίσει την ουσία της ζωής.

Και έτσι οι φωτογραφικές απαντήσεις μας καταπίνουν...

^