Συνέπειες

Περπατώ στη ζωή σα φορτωμένος ταξιδιώτης, σα δέντρο από το οποίο κρέμονται ξένοι καρποί. Από μικρός φορτώθηκα με ελπίδες, αξίες, δοξασίες, φόβους και εμμονές. Με βάραιναν, αλλά δε βαρυγκωμούσα ποτέ, δεν είχα το δικαίωμα να βαρυγκωμώ: αυτό το φορτίο ήταν για το καλό μου, κάποια στιγμή θα καταλάβαινα πόσο σημαντικό ήταν και θα το χρησιμοποιούσα για να φωτίσω την πορεία μου στον κόσμο.

Κατά έναν πολύ παράξενο τρόπο, μεγαλώνοντας απολαμβάνω το πέταγμα όλων αυτών που, σαν εμπόδια πάνω στα πόδια μου δυσκολεύουν τον βηματισμό μου. Δεν τα πετάω όλα, εξάλλου υπάρχουν ορισμένα πράγματα που και να θέλεις δε μπορείς να τα ξεφορτωθείς, έχουν γίνει ένα με τον εαυτό σου και αποτελούν πλέον αναπόσπαστο μέρος του: πώς θα μπορούσε παραδείγματος χάριν, ένας ασθενής να πετάξει μακριά την αρρώστιά του και να συνεχίσει την πορεία του; Να την ξεχάσει, προσώρας θα μπορούσε, αλλά να την απομακρύνει οριστικά, όχι.

Κι όσο συνεχίζεται η πορεία μου στη ζωή, κάτι ακόμα έρχεται να επιβαρύνει το βήμα μου: οι συνέπειες των πράξεών μου. Ο Aldous Huxley έγραψε οτι "οι συνέπειες των πράξεών μας μοιάζουν με σκιάχτρα για τους άνανδρους και με ακτίνες φωτός για τους σοφούς". Δεν ξέρω τι από τα δύο είμαι, πιθανότατα τίποτα απ’ αυτά. Αυτό που ξέρω όμως με σιγουριά είναι ότι τα σκιάχτρα με εμποδίζουν στον ήδη διαταραγμένο βηματισμό μου, ενώ οι ακτίνες φωτός το μόνο που μου προσφέρουν είναι ότι με βοηθούν να αποφεύγω τις κακοτοπιές στην πορεία μου, άρα κάνουν την ζωή μου «ασφαλή» και προβλέψιμη: το θέλω αυτό; Και, ανεξάρτητα αν το θέλω ή όχι, γιατί ρωτάω εσάς;

^