Ανήσυχο βλέμμα, αλλά ήσυχη ψυχή

Ένας αόρατος συναγερμός σήμανε στον αέρα όταν επέστρεψα από την ιεραποστολή του Kolwezi στο Congo: έδειχνα ήρεμος, η επιθετικότητά μου είχε εξαφανιστεί και αντιμετώπιζα με καλή διάθεση και υπομονή όλους αυτούς που με περιβάλλουν. Το σύστημα γύρω μου (και δεν είμαι καθόλου άμοιρος ευθυνών σε αυτό το σημείο... εγώ εξάλλου δημιούργησα αυτό το σύστημα ή έστω εγώ επέτρεψα τη δημιουργία του!) βρισκόταν σε αμηχανία. Φαίνεται ότι δεν το εξυπηρετώ όταν έχω αυτή τη συμπεριφορά, μάλλον έχει άλλες απαιτήσεις από εμένα η μικρο-κοινωνία, ιδιαίτερα το επαγγελματικό περιβάλλον. Μηχανισμοί κινήθηκαν άμεσα για να επανέλθω στην πρότερη κατάστασή μου, με συνήθεις εκνευρισμούς, ένταση κι αβεβαιότητες: όλοι φρόντισαν να με ενημερώσουν «τί έχασα όσο έλειπα», τί εκκρεμότητες έχουν μείνει πίσω, τί συναντήσεις μου έχουν προγραμματίσει για το άμεσο μέλλον... με λίγα λόγια τί περιμένει το οικοσύστημα από εμένα!

Αλλά εγώ έζησα για δύο εβδομάδες σε έναν άλλο κόσμο, στενάχωρο, πάμφτωχο, σκονισμένο, αλλά γεμάτο χαμόγελα. Κοιτάζω γύρω μου τώρα που επέστρεψα και βλέπω πρόσωπα σκυθρωπά, ανθρώπους παραπονούμενους για «το κακό που τους βρήκε». Πώς είναι δυνατόν να έχουμε το θράσος να παραπονούμαστε για ασήμαντα -κυρίως- ή σημαντικά πράγματα που μας λείπουν χωρίς να κοιτάζουμε αυτά που ήδη έχουμε στην αυλή μας;

Απελευθερώνομαι και επαναπροσδιορίζω τις αξίες χαμηλώνοντας τον πήχη των απαιτήσεών μου: κάποιοι άνθρωποι που ίσως δεν είχα αξιολογήσει σωστά με βοήθησαν να ξεστραβωθώ.

Το βλέμμα μου είναι ανήσυχο αλλά η ψυχή μου ήσυχη.

Σημείωση: οι φωτογραφίες που παρατίθενται σε αυτό το κομμάτι τραβήχτηκαν από τους -αγαπημένους φίλους- συνοδοιπόρους μου στο Κογκό Βέρα Γαζή και Χρήστο Γκίκα. Ίσως ήταν το έμφυτο ταλέντο τους στη φωτογραφία, ίσως πάλι τους ενέπνευσαν οι εικόνες που αντικρίσαμε. Όπως και νάναι, υπάρχει ένα τεράστιο φωτογραφικό υλικό από το οποίο επέλεξα απλώς ορισμένες χαρακτηριστικές φωτογραφίες.

^