Εικόνες που στριφογυρνούν

Οι εικόνες στριφογυρνούν ολοζώντανες ακόμη στο μυαλό μου: φτώχεια πέρα από κάθε φαντασία για τα μάτια ενός «παιδιού της πόλης» αλλά και αξιοπρέπεια. Υπομονή χωρίς προσμονή για κάτι που θα μπορούσε να αλλάξει την στενάχωρη πραγματικότητα. Αποδοχή των πραγμάτων ή μήπως συμβιβασμός;

Άνθρωποι που περπατούν χιλιόμετρα κάθε ημέρα μέσα σε σύννεφα σκόνης και κύματα χώματος. Αλλά όταν μας βλέπουν καθισμένους στο αυτοκίνητο της ιεραποστολής... χαμογελούν και μας χαιρετούν! Γυναίκες που μεταφέρουν αγόγγυστα πάνω στο κεφάλι τους δέματα βάρους συχνά είκοσι πέντε κιλών (τόσο είναι το στάρι που παίρνουν από την ιεραποστολή), κουβάδες, ξύλα και ότι άλλο βάλετε στο μυαλό σας. Μικρά παιδιά -απίστευτα μικρά!- που κυλιόνται στη λάσπη σαν παιχνίδι και χαμογελούν ευτυχισμένα στη θέα μιας καραμέλας που κρατάμε στα χέρια μας... Μα εμείς δεν πήγαμε στην ιεραποστολή για να μοιράσουμε καραμέλες στα παιδάκια! Αυτή όμως η -ντροπιαστική- ιεροτελεστία, δίνει στον επισκέπτη την ψευδαισθησία ότι προσφέρει ευτυχία λίγο πριν απομακρυνθεί με ανακούφιση στην θαλπωρή της οικογένειάς του στο άνετο σπίτι του.

Το Κογκό όπως το έζησα για δέκα ημέρες. Μάλλον δεν χρειάζεται περισσότερος χρόνος για να βγάλω συμπεράσματα.

Μέσα στη σκόνη, προβάλλουν σαν οπτασίες κάποιοι φωτισμένοι μοναχοί ιεραπόστολοι. Ήρωες ή μήπως θύματα ενός ανεξήγητου δονκιχωτισμού; Με οράματα και μεγαλεπήβολα σχέδια, αξιοποιούν τα χρήματα που μαζεύονται δραχμή-δραχμή από κρατικούς φορείς και κάποιους ανθρώπους με ρομαντική διάθεση. Μέσα σε ημιτελή εργοτάξια σχολείων, εκκλησιών και νοσοκομείων παλεύουν σ’ ένα αγώνα που δείχνει εξ αρχής χαμένος. Ρώτησα τον Πατέρα Κύριλλο αν αισθάνεται ότι «αξίζει αυτό που κάνει» και μου είπε ότι, όταν τον σκανδαλίζουν τέτοιες σκέψεις, φέρνει αμέσως στο μυαλό του τα λόγια που είχε πει ο Γέρων Παΐσιος: «αν σώσεις έστω και μια ψυχή, αξίζει!».

Έχω στην διάθεσή μου εκατοντάδες φωτογραφίες που αποτυπώνουν την κατάσταση που έζησα: Η Βέρα Γαζή και ο Χρήστος Γκίκας οι αγαπημένοι συνεργάτες και καρδιακοί φίλοι που με συνόδευσαν στο οδοιπορικό στην ιεραποστολή του Kolwezi του Κογκό, έχουν κάνει εκπληκτική δουλειά. Περιμένω από στιγμή σε στιγμή του CD με τις φωτογραφίες. Τώρα καταλαβαίνω τι εννοούσε ο Ίταλο Καλβίνο στο βιβλίο του «Οι Δύσκολοι Έρωτες»:
Χιλιάδες άνθρωποι βγαίνουν με τις μηχανές στον ώμο. Και φωτογραφίζονται. Επιστρέφουν ύστερα χαρούμενοι σαν κυνηγοί που γυρίζουν με το σακίδιό τους γεμάτο κι ενώ περνούν οι ημέρες περιμένουν με μια γλυκιά αγωνία να εμφανιστούν οι φωτογραφίες τους… και μόνο όταν πάρουν τις φωτογραφίες στα χέρια τους φαίνεται να κάνουν δική τους την ημέρα που είχαν ζήσει. Αποκτούν την αίσθηση του αμετάκλητου γεγονότος, που υπήρξε πραγματικά και δεν είναι δυνατό να αμφισβητηθεί από κανένα. Όλα τα υπόλοιπα δεν πειράζει αν πνιγούν στο αβέβαιο σκοτάδι των αναμνήσεων.

Μόνο που αυτά που είδα και έζησα μπορεί να μη φωτιστούν όσο θα έπρεπε, αλλά πάντως δεν θα πνιγούν στο αβέβαιο σκοτάδι των αναμνήσεων: αναλάβαμε ευθύνες (έχω τη -νέα- βαφτιστήρα μου, τη μικρή Αναστασία, να προσέχω!). Μπορεί να μη δώσαμε βαρύγδουπες υποσχέσεις αλλά κοιτάξαμε ανθρώπους στα μάτια και τους βεβαιώσαμε ότι θα ενσκήψουμε σε κάποια από τα προβλήματά τους που μπορούμε να τα απαλύνουμε. Έχουμε κι εμείς τα δικά μας προβλήματα, όλοι τα έχουν, αλλά αυτό δεν είναι δικαιολογία ώστε να κρύψουμε το κεφάλι μας στην άμμο της καθημερινής φθοράς και να κατατάξουμε αυτό το οδοιπορικό στις «ενδιαφέρουσες εμπειρίες».

Σημείωση: Οι φωτογραφίες που ντύνουν το κείμενο, είναι του Πατέρα Ευθύμιου που πλησιάζει αισίως τα δέκα χρόνια στην ιεραποστολή του Kolwezi. Κάποια στιγμή θα παρουσιάσω και φωτογραφίες του Χρήστου και της Βέρας.

^