Μικροί ήρωες με σωματική υστέρηση

Έβλεπα σήμερα το πρωί στο κλειστό κολυμβητήριο του ΟΑΚΑ κατά την διάρκεια του Πανελληνίου Πρωταθλήματος Κολύμβησης ΑΕΜΕ 2010 τους μικρούς ημίθεους και τις νεαρές νεράιδες -όσο προλάβαινα, δηλαδή, γιατί κολυμπούσαν πάρα πολύ γρήγορα οι άτιμοι!- και έτριβα τα μάτια μου: από θαυμασμό για την διαχείριση της σωματικής τους υστέρησης, για την αγάπη στην ζωή που απέπνεαν σε κάθε κίνησή τους, χωρίς παράπονα και μουρμούρες προς Αυτόν που τους δημιούργησε, χωρίς ζήλιες για εμάς τους υπόλοιπους που βρεθήκαμε εκεί χωρίς να ανήκουμε στην οικογένειά τους.

Γράφει ο μοναχός Μωυσής στο υπέροχο βιβλίο του Ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΝΟΣ:
“Ο σύγχρονος κόσμος θεωρεί την ασθένεια αβάστακτη θλίψη, κάτι το πολύ ταπεινωτικό, δηλαδή εξευτελιστικό και συνάμα αποκρουστικό, κάτι που διαταράσσει την εξωτερική εικόνα της ευτυχίας, της καλοπέρασης, του ευδαιμονισμού και της ευαίσθητης μοντέρνας ευζωίας”.

Δεν μπορώ να ξέρω αν στα βάθη της ψυχής τους όλοι αυτοί οι πρωταθλητές της ζωής κρύβουν αβάστακτη θλίψη. Μετά τη σημερινή μέρα όμως, τους παρακαλώ ταπεινά να με δεχτούν στην οικογένειά τους, ακόμη κι αν δεν το αξίζω.

^