Μια νορβηγική θεατρική παράσταση με ιαπωνικούς υπότιτλους σε ένα ανοιχτό θέατρο στην Καμπότζη:
η ζωή μου αυτόν τον καιρό!

Αισθάνομαι σα να βρίσκομαι σε έναν μακρινό, εξωτικό, ανοιχτό χώρο στην Καμπότζη και ετοιμάζομαι να παρακολουθήσω μια πειραματική θεατρική παράσταση. Δεν ξέρω τι να περιμένω από το θεατρικό δρώμενο που θα ακολουθήσει, με τρομάζει όμως το γεγονός ότι, όπως πληροφορήθηκα, η αναμενόμενη διάρκεια θα ξεπεράσει τις τέσσερις ώρες.

Δε γνωρίζω γιατί μου συμβαίνει αυτό. Ίσως πρόκειται για μια τιμωρία που πρέπει να υποστώ, οπλίζομαι λοιπόν με όλη την καλοπιστία και την υπομονή που μπορώ να μαζέψω.

Πίσω από ένα δέντρο, προβάλει ένας ηθοποιός. Μόνο ένας;

Ωχ, μονόλογος είναι. Τέσσερις ώρες μονόλογος; Κάποια μεγάλη αμαρτία έχω κάνει για να υφίσταμαι αυτήν την τιμωρία.

Ίσως τα αυτιά μου με γελούν, αλλά τη γλώσσα του ηθοποιού δεν την καταλαβαίνω. Ο θεατής δίπλα μου, ενοχλημένος από την ένδειξη αμηχανίας μου, με πληροφορεί ότι η παράσταση θα είναι στα νορβηγικά!

Ευτυχώς μπροστά μου υπάρχει μια οθόνη που προβάλει τη μετάφραση του κειμένου του ηθοποιού για να διευκολύνονται οι θεατές. Αυτή η οθόνη είναι η τελευταία μου ελπίδα! Δεν έχω φέρει τα γυαλιά μου (πού να το φανταστώ ότι θα μου χρειαστούν;) αλλά όλο και κάτι θα διακρίνω στην οθόνη και θα πάρω μια ιδέα από την υπόθεση του έργου.

Ουαί, ο τλήμων! Τα γράμματα που εμφανίζονται στην οθόνη που όλοι οι θεατές παρακολουθούν με ενδιαφέρον είναι ιαπωνικά. Η μετάφραση του νορβηγικού μονολόγου που εμφανίζεται στην οθόνη είναι στα ιαπωνικά!

Δε γνωρίζω πώς βρέθηκα σε αυτό το σημείο, σίγουρα είναι (και) δικό μου λάθος αυτό που μου συμβαίνει. Συνοψίζω: έχω βρεθεί σε ένα ανοιχτό θέατρο της Καμπότζης για να παρακολουθήσω ένα νορβηγικό μονόλογο με ιαπωνικούς υπότιτλους. Κρύος ιδρώτας με λούζει, η καρδιά μου χτυπάει δυνατά και τότε...

Ξυπνάω! Κοιτάζω με ανακούφιση το σκοτεινό μου δωμάτιο και διακρίνω την οικεία σιλουέτα της γυναίκας στο πλευρό μου. Ηρεμώ προς στιγμή. Αρχίζω να αποκτώ επαφή με το περιβάλλον. Και μετά, σαν κύμα από εχθρικά βέλη εμφανίζονται στον ουρανό οι καθημερινές αγωνίες που αφορούν τον τόπο μου και εμένα τον ίδιο. Ξεροκαταπίνοντας, αναγνωρίζω σιγά-σιγά τα σημάδια που συνθέτουν ένα σκηνικό φθοράς και αποδόμησης. Δεν πρόκειται πλέον για τις αγωνίες του Νορβηγού ηθοποιού που τις διηγείται στο κοινό προσπαθώντας να κερδίσει τη συμπάθειά του για όσο διάστημα διαρκεί η παράσταση, αλλά οι αγωνίες οι δικές μου για τις οποίες εγώ θα πρέπει να λάβω αποφάσεις που θα με επηρεάσουν για πολύ καιρό μετά το τέλος της παράστασης. Ίσως να με σημαδέψουν για πάντα.

Στριφογυρνάω και αναρωτιέμαι τι πρέπει να κάνω: υπάρχουν και άλλοι που θα επηρεαστούν από τις κινήσεις μου, δεν πρόκειται πλέον για θεατρική παράσταση αλλά για τη ζωή την ίδια. Τη δική μου και των δικών μου.

Ξαναπέφτω στο κρεβάτι και προκαλώ το Μορφέα να με πάρει στην αγκαλιά του: τελικά, δεν ήταν άσχημος ο νορβηγικός μονόλογος με τους ιαπωνικούς υπότιτλους...

^