Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο

Για την Αννούλα.

Πολύ με ενοχλεί που μας χωρίζανε τα τείχη που υψώνει η περιρρέουσα αντίληψη για τη σχέση των γαμπρών με τις πεθερές τους. Αυτό το ξεπεράσαμε: εγώ έβαλα την τρέλα που κουβαλούσα από τα χρόνια της ροκ που τη μεταμφιέζω σε -τάχα μου!- καλλιτεχνική δημιουργικότητα κι εσύ έβαλες την καλή πίστη και την ανεκτικότητα που σου είχε δώσει η καλή σου ανατροφή.

Πολύ με ενοχλεί που ποτέ δεν σου μίλησα κοιτώντας σε στα μάτια για να σου πω ένα μεγάλο ευχαριστώ για το υπέροχο δώρο που μου έκανες: την κόρη σου! Κι αυτό το ξεπεράσαμε: κάποιες κλεφτές ξένοιαστες στιγμές όταν η ευτυχία της δική μας -διπλανής σου- οικίας, σίγουρα θα έφτασε και στον δικό σου κήπο.

Αλλά πιο πολύ από όλα με ενοχλεί ότι θα πρέπει να περιμένω για όλη μου τη ζωή (όσο κι αν κρατήσει αυτή), για να μάθω αν τελικά βρήκες την ευτυχία που σου άξιζε στον άλλο, καλύτερο κόσμο που ελπίζω να βρίσκεσαι τώρα. Αυτήν που στερήθηκες -αναίτια και αδικαιολόγητα για τα μικρά μας γήινα μυαλά- όσο βρισκόσουν εδώ.

Καλόν Παράδεισο, Αννούλα...

^