Αρχές Αυγούστου: το καλοκαίρι τελειώνει...
και δεν υπάρχει τίποτα κακό σ' αυτό!

Δε φοράω ρολόι κατά την περίοδο των διακοπών. Ο χρόνος κυλάει κανονικά, υποθέτω, όπως κυλάει πάντα αλλά εγώ τον αντιλαμβάνομαι με λιγότερο πιεστικό τρόπο. Δεν τον απαξιώνω -δε μπορώ εξάλλου!- φροντίζω όμως να μην του επιτρέπω να εισχωρεί στην ζωή μου κατά την περίοδο των διακοπών και να την κάνει άνω-κάτω.

Βλέπω, σαν παρατηρητής του χρόνου κάποιου άλλου, τη μέρα να κυλάει λες και είναι ένα ποταμάκι της περιοχής όπου κάνω τις διακοπές μου. Ο τρόπος που αντιδρούν τα πλάσματα και η φύση τριγύρω μου, μου δίνουν ένα γενικό στίγμα της στιγμής της μέρας: όταν τα παιδιά φορούν τα μαγιό και ετοιμάζονται για μπάνιο συμπεραίνω ότι πλησιάζει η ώρα του μεσημεριού, η ιεροτελεστία του στρωσίματος του τραπεζιού για το μεσημεριανό σηματοδοτεί χρονικά το απόγευμα, παρατηρώντας την κινητικότητα και τις προετοιμασίες των γειτόνων για την υποδοχή φίλων στον κήπο εξάγω το συμπέρασμα ότι βραδιάζει.

Έχοντας ξεκαθαρίσει ότι η χρήση ρολογιού δεν επιτρέπεται γιατί ταράσσει την ηρεμία μου, θα μπορούσα βέβαια να υπολογίζω τι ώρα είναι παρατηρώντας φυσικά φαινόμενα (π.χ. τις κινήσεις του ήλιου και των λοιπών πλανητών, το χρώμα του ουρανού, τον τρόπο που τα ζώα και ζουζούνια συμπεριφέρονται) αλλά νοιώθω ότι η αγκίστρωση σε αυτά τα μέσα με εντάσσει εκβιαστικά σε ένα -παγκόσμιο;- πρόγραμμα υπολογισμού της ώρας, το οποίο κατά την περίοδο των διακοπών μου δε με αγγίζει καθόλου.

Η ανθρώπινη ψυχή είναι σα τη θάλασσα: όπως η θάλασσα δεν χορταίνει το γλυκό νερό, έτσι και η ψυχή δεν χορταίνει αυτά που της προσφέρονται απλόχερα. Εικόνες όμορφες και βίαιες, εμπειρίες, εντάσεις, ηρεμία, απολαύσεις κάθε λογής, ξεκούραση του σώματος και της ψυχής, ανησυχίες μεταφυσικές και μη, φόβοι… για το τέλος των διακοπών ή μήπως το τέλος της ζωής; Όλα αυτά ενυπάρχουν στο πρόγραμμα των διακοπών αλλά ο σημερινός άνθρωπος δεν μπορεί να τα αντέξει σε δόσεις που υπερβαίνουν τις εργοστασιακές προδιαγραφές του: από κάποιο σημείο και μετά δεν τα απολαμβάνει, δεν τα χρειάζεται, του δημιουργούν αμηχανία.

Γι' αυτό λοιπόν υπάρχουν σε λειτουργία αόρατοι μηχανισμοί κρυμμένοι βαθειά στο υποσυνείδητό του που τον προειδοποιούν: το καλοκαίρι τελειώνει!

Ο άνθρωπος λαμβάνει το μήνυμα, ανακουφίζεται, μελαγχολεί, προετοιμάζεται ώστε την κρίσιμη στιγμή να είναι «σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος» για το τέλος του καλοκαιριού. Τίποτα κακό δεν υπάρχει στο τέλος του καλοκαιριού κι αυτό το μήνυμα (που αρχίζει διακριτικά να εμφανίζεται στην οθόνη της ζωής μου) δεν με τρομοκρατεί, ούτε με οδηγεί σε απόγνωση.

Εξάλλου έχουμε λίγο χρόνο ακόμη...

^