Όρος (μετά το προσκύνημα)

Δεν ήταν η πρώτη μου φορά στο Όρος, η έκτη ήταν. Τόσον καιρό προσπαθούσα να αντιληφθώ τι ήταν αυτό που έκανε αβίαστα την κάθε μου επίσκεψη εκεί μια πολύτιμη εμπειρία.

Η αίσθηση της συναισθηματικής ευεξίας που έφερνα μαζί μου κατά την επιστροφή μου θα μπορούσε να είναι συμπτωματική σε μια, δυο, τρεις περιπτώσεις. Αλλά και τις έξι φορές να επιστρέφω «γεμάτος», χωρίς να μπορώ να εξηγήσω το γιατί, αυτό είναι πραγματικά παράξενο.

Το πρώτο -αναντίρρητο- στοιχείο για το Όρος είναι το τοπίο εξωπραγματικής ομορφιάς που όμως ποτέ δε σου δημιουργεί αμηχανία, σαν να επρόκειτο για το υπερπολυτελές σπίτι ενός γείτονα που πρόσκαιρα σε φιλοξενεί αλλά κατά βάθος ποτέ δεν το νιώθεις δικό σου. Στην ομορφιά του Όρους ο επισκέπτης συμμετέχει στα πλαίσια μιας ιερής μυσταγωγίας, χωρίς επάρσεις και υπερβολές. Αλλά δεν είναι αυτό, δεν είναι μόνο αυτό, κάτι άλλο υπάρχει εκεί...

Ο γήινος χρόνος σταματάει στο Όρος, όπως και η συντεταγμένες της υπόλοιπης ζωής. Έτσι, όταν προσπάθησα μέσα από λογικές νοητικές διεργασίες να διαπιστώσω τι κοινό είχαν οι έξι μου επισκέψεις, ώστε να αντιληφθώ τι είναι αυτό που κάνει το Όρος αναζωογονητική δύναμη (για εμένα, τουλάχιστον), δυσκολεύτηκα πολύ. Για την ακρίβεια κάτι τέτοιο μου ήταν αδύνατον.

Και τελικά, η αλήθεια πρόβαλε μπροστά μου και ξεδίπλωσε τις τρεις πτυχές της σαν νέα κοπέλα που δεν ντρέπεται να δείξει την ομορφιά της κι ούτε αισθάνεται τύψεις γι αυτήν. Κωδικοποιώντας αυτές τις πτυχές, καταλήγω ότι ο επισκέπτης του Όρους:
- Είναι ο αληθινός εαυτός του χωρίς επίπλαστες φιοριτούρες και χωρίς να περιμένει να πάρει ή να δώσει κάτι.
- Πηγαίνει με το σύνολο του εαυτού του στη βαλίτσα του και όχι μόνο κάποιες συγκεκριμένες του πλευρές που απαιτούνται από κάποιο δεδομένο περιβάλλον κι αλλάζουν διαρκώς σα σκηνικό σε θεατρική παράσταση.
- Γνωρίζει εκ των προτέρων ότι θα ενταχθεί ως ίσος μεταξύ ίσων προσωρινά σε μια κοινωνία που ποτέ δε θα μπορεί να ανήκει ουσιαστικά, αλλά κανείς δεν τον κοιτάζει με μισό μάτι γι αυτό.

Και τελικά αυτός ο αληθινός άνθρωπος με το σύνολο των χαρακτηριστικών του (των ελαττωμάτων συμπεριλαμβανομένων) απλωμένων -χωρίς εντροπία ή έπαρση- στην θέα του Θεού και των ανθρώπων, καταθέτει τον εαυτό του σε μια κοινωνία και σα μέλος της πλέον, αντλεί μια αόρατη σοφία και νουθετεί τον εαυτό του.

^