Όρος (πριν το προσκύνημα)

Μένω ακίνητος και σιωπηλός για να μπορώ να αντικρύζω όλα όσα με περιβάλουν με άλλο μάτι: έτσι νοιώθω κάθε φορά πριν από το προσκύνημα στο Άγιον Όρος. Μια αδιόρατη επιθυμία με καλεί, χωρίς ποτέ η εσωτερική φωνή να γίνεται πιεστική. Σα να φυσάει ένα δροσερό αεράκι και να διαλύει το σύνεφο και μετά, να βλέπω καθαρά το Όρος να με καλεί αβίαστα.

Ένας τρόπος να πλησιάσουμε τον Θεό (επειδή το απευθείας πλησίασμα φαίνεται δύσκολο στη σημερινή εποχή...) είναι να ανακαλύψουμε ένα ιερό κομμάτι του εαυτού μας που είναι σε ύπνωση.

Τον εαυτό του πάει να βρει κάποιος στο Άγιον Όρος και μέσα απ' αυτή τη συνάντηση έχει πάντα την ελπίδα να πλησιάσει το Θεό.

Κάθε φορά που ανεβαίνω στο όρος προσπαθώ να ψηλαφίσω το Μυστήριο... αν υπάρχει ένα μέρος στον κόσμο (στον κόσμο μου, τουλάχιστον) που να μπορώ να ψηλαφίσω το Μυστήριο, αυτό είναι το Όρος.

Με κάποιον ακατανόητο τρόπο, επιστρέφω από το Όρος, χωρίς να έχω στα χέρια μου συγκεκριμένες απαντήσεις. Μια αόρατη όμως σιγουριά με τυλίγει και η Αλήθεια αναδύεται. Μια αλήθεια που αντέχει, σε πείσμα της βιασύνης της εποχής και της εκβίασης για απαντήσεις στα κρίσιμα ερωτήματα.

Τίποτα δεν αλλάζει στο Όρος επί της ουσίας, ακόμα κι αν η νέα εικονική πραγματικότητα, με τα τεχνολογικά άλματα και τις ραγδαίες εξελίξεις στην οικουμένη του χτυπάει την πόρτα επιτακτικά, σα μικρό κακομαθημένο παιδί, και ζητάει να της επιτρέψουν να παρεισφρύσει. Κι οι γέροντες του Όρους (πολλοί απ' αυτούς νεότεροί μου) κοιτάζουν τη νέα πραγματικότητα με μάτια αδιάφορα, χωρίς όμως να την βλέπουν. Ίσως γιαυτό ενώ η πραγματικότητα (μοιραία) αλλάζει στο Όρος, η Αλήθεια εν τούτοις μένει πάντα η ίδια.

Και μέσα απ' αυτή τη σταθερή αλήθεια, νοιώθει ο επισκέπτης ότι έχει ξεφύγει. Οι ώμοι του αισθάνονται πιο ελαφρείς, το αόρατο βάρος που τον κρατούσε γειωμένο στη γη έχει εξαφανιστεί.

Αυτά που αντικρύζουν τα μάτια μου στους δρόμους του κόσμου είναι ένα ασήμαντο ποσοστό των «ου βλεπομένων πραγμάτων» που σημαντάω σε κάθε γωνία του Όρους. Κρατάω σφιχτά την Ιερή Υποψία σαν πολύτιμο φυλαχτό και νοιώθω την δύναμη (ή μήπως την υποψία της;) να θεριεύει στην ψυχή μου.

Αγία Γραφή: Εστί δε πίστις ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων (Εβραίους 11/ια' 1)

^