Το πιο όμορφο βράδυ της Γιουροβίσιον

Φέτος, μετά από τόσα χρόνια άγονης ενασχόλησης με μουσικά θέματα Γιουροβίσιον που αφήνουν πίσω τους ήχους από ντέφια και εικόνες από πολύχρωμα κομφετί (δηλαδή... τίποτα!), πέρασα το πιο όμορφο βράδυ της Γιουροβίσιον της ζωής μου! Δεν αισθάνθηκα εθνικά υπερήφανος, ούτε πάλι ότι σκοτεινοί μηχανισμοί υπονομεύουν την πατρίδα μου, ένιωσα όμως για πρώτη φορά ότι αυτό το βράδυ δεν πήγε χαμένο.

Στην αίθουσα του «Παρνασσού», στην πλατεία του Αγίου Γιώργου Καρύτση στο κέντρο της Αθήνας, το φετινό μου βράδυ της Γιουροβίζιον περιελάμβανε μια συναυλία για δύο πιάνα (με τον Δημήτρη Δημόπουλο και τον -σωστά φανταστήκατε!- αγαπημένο μου Έλληνα πιανίστα Διονύση Μαλούχο). Χορευτικά δεν υπήρχαν (μάλλον δεν θα ταίριαζαν στα έργα των Bela Bartok, Johaness Brahms, Astor Piazzola, κ.α. που αποτελούσαν το πρόγραμμα της συναυλίας) ούτε είδα σημαίες των χωρών να ανεμίζουν. Και κραυγές ενθουσιασμού... δεν άκουσα κραυγές ενθουσιασμού από το κοινό, ούτε είδα κανέναν να παραληρεί... ας είναι, δεν μπορούν όλα τα είναι τέλεια, πρέπει να συγχωρούνται ορισμένες αδυναμίες.

Γυρίζοντας σπίτι δεν αισθάνθηκα καμιά ανάγκη να δω τα αποτελέσματα του διαγωνισμού Γιουροβίζιον στην τηλεόραση, είχα βγάλει δικά μου αποτελέσματα γι αυτό το βράδυ.

Διονύση, σε ευχαριστώ για την αποφυγή της ηχητικής και αισθητικής φθοράς...

^